Ziyaretlerin, resmi bir görev haline gelmiþ olduðu gibi his var içimde. Ziyaretlerin, hiç bir kýsýtlama olmaksýzýn, içtenlikle yapýdýðý zaman bir anlam taþýdýðýna inanýyorum. Ancak, ziyaret sýrasýnda adettendir diyerek eli boþ gitmemek, adeta bir zorunluluk halini aldý. Özellikle, bayram gibi, insanlarýn kaynaþmasýna neden olan günlerde, ziyarete giderken çukulata-çiçek götürmek, acaba iliþkileri geliþtiriyor mu yoksa daraltýyor mu ? Ekonomik bakýmdan ailelerin bütçesine önemli bir etkisi olduðu -maddi durum iyi olanlar hariç- bir gerçek. Örneðin, bir kutu çukulata veya çiçek minumum 10.00 TL olsa, 10 aileyi ziyarette 100,00 YTL lik bir gider demektir. Bu nedenle, insanlar ziyaret sayýsýný kýsýtlýyarak belli sayýya indirgiyorlar gibi geliyor bana. Hani bayramlar insanlarý kaynaþtýran, bir araya getiren, küslükleri ortan kaldýran, birlik ve beraberliði pekiþtiren özelliklere sahipti. Maddi durumu yüzünden mahçup olmamak için ziyarete gidemeyenler yokmu acaba hiç çevremizde? Þimdi içinizden, hadi caným bana gelirken bir þey getirilmesine gerek yok diyorsunuzdur. Kendinize sorun bakalým ; siz ziyarete giderken eli boþ mu gittiniz ?

Geçenlerde çok eski ve de yaþlý bir dostumu -90 yaþýnýn üstünde- ziyaretimde bana gelirken lütfen hiç bir þey getirmeden, sadece kendinizi getirin dedi ve bir anýsýný anlattý.. Bu dostumun, kendisine çok hürmet gösteren ve seven bir dostunun, kendisinden köþe bucak kaçtýðýný hissettiðini söyledi. Acaba bu dostumu bilmeden üzdüm mü diyerek, fellik fellik arayarak kendisini bulup, görüþüyor ve soruyor : Benden niye kaçýyorsun ? Dostu kýzarýp bozararak cevap verir, efendim benim ekonomik durumum epey bozuldu. Bir þeyler alýp getiremediðim için sizden kaçýyordum.

Bu çok yaþlý dostum anlatmasýný sürdürdü.

Ziyaretlerde tatlý getirme adetinin eski olmadýðýný, bize sonradan girdiðini söyliyerek devam etti. Eskiden, rahmetli babam bayramlarda bütün tanýdýk, dost, akrabalarýný hiç bir masrafa gerek kalmadan kolayca ziyaret ederdi. Ancak, bu tatlý götürme adeti çýktýktan sonra, herkes cüzdanýna bakýp, ekonomik gücüne göre yapabileceði kutu adedince kiþiyi ziyaret ederek kendisini sýnýrlamasýna neden oldu. Bu durum, insanlarýn hesap kitap yaparak, hesabýn tutmadýðý yerlerde, gitmemiz gereken insanlarla aramýzda engeller yaratýyor. Böylece, insanlar arasýnda mesafeler artýyor ve de iliþkiler zayýflýyor ; dedi.

Düþündüm, neden bizler kiþiliklerimiz arasýna maddiyatý sokuyoruz. Hiç olmazsa bayram gibi özel günlerde, sadece yüreklerimizle birbirimizi kutluyalým. Daha doðru olmazmý? Ne dersiniz. Belki bir baþlangýç olur bu temennim.

Düðünlerimiz de de ayný sorunlarla karþýlaþmýyor muyuz ? Herkes, düðünlerde buluþup hepberaber sevinip eðlenirken, þimdilerde düðünler taký takma yarýþýna dönmüþ durumda .Sanki, düðün davetiyesi verilirken ve de alýnýrken hemen insanlarýn aklýna hediye olayý geliyor. Düðün sahibi, acaba ne hediye getirecek, ne takacak diye düþünürken, davetli ne götüreceðinin, ne takacaðýnýn hesabý içerisine giriyor. Sonuçta tamamen samimiyetten uzak sembolik bir tören oluyor. Alþveriþ töreni !

Þimdi hemen, bu adetlerimiz evlenenlere hepbirlikte imece usulu yardým etmek anlamýna geliyor diyerek, itiraz edildiðini duyar gibiyim. Ne var bunda ; ne güzel diyebilirsiniz.
.
Küçük yerleþim yerlerinde herkes birbirini tanýr, yeni evlenenlere tencere , tava, battaniye vs. hediye götürerek ev eþyalarýný tamamlamada, karýnca kararýnca yardýmcý olmaya çalýþýrdý. O zaman da hatýrlarým çevre baskýsý vardý ve muhakak ne olursa olsun bir þey götürmek þarttý. Bu hususlar tamamen özgürce, hiç bir çevre baskýsý -son günlerdeki moda deyimi ile “mahalle baskýsý”— hissetmeden yapýldýðý taktirde bir anlam taþýr. Samimi olarak düþünelim. Ne ölçüde samimiyiz. Öyle bir hava yaratýlmýþ durumda ki, kesinlikle eli boþ gidilmemelidir. Çevremdeki düðün yapanlara bakýyorum ve soruyorum neden düðün yapýyorsunuz , bu kadar masrafa giriyorsunuz diye. Aldýðým cevap çok ilginç. Gelen hediyeler, takýlan takýlar yaptýðýmýz masraftan çok fazla. Yani alýþveriþte kar/zarar hesabý baþplanda. Maddi durumu iyi olmayanlar mahçubiyetlerinden dolayý düðünlere gidemez oldular.

Ýçtenliklikle, samimiyetle birlikte olmak, hiç bir art düþünce olmadan, sýra hesabý yapmadan (bana gelene bende giderim), adý ne olursa olsun (düðün,bayram...) o günü güzel duygularla paylaþmaya ne dersiniz ?