Yaðmur yaðýyordu. Ýstanbul’a usul usul yaðmur yaðýyordu. Hava soðuktu. O gece her þey, herkes sanki birbirleriyle anlaþmýþlar gibi sessizdiler. Kimse konuþmuyordu. Her þey çok farklýydý, çok deðiþikti. Alýþýlagelmiþin dýþýnda, sanki kabahat iþleyen yaramaz bir çocuk gibi susuyor ve aðlýyordu Ýstanbul.
Ýþte ben o akþam karar vermiþtim. Söyleyecektim sana seni sevdiðimi. Günlerden cumartesiydi. Unutmam mümkün deðil saat 7’yi 24 geçiyordu. Telefon açtým sana ve seninle yarýn görüþmek istediðimi söyledim. Sen olmaz okulda konuþalým dedin. Ben de tamam dedim. Sanki alacaðým cevabýn bir ön hazýrlýðýydý bu konuþma. Sesin bana o kadar uzak ve sýcak geliyordu ki. Evet, uzak ve sýcak.
Konuþtuk. Sen olmaz dedin. Ben tamam dedim ve sustum. Sen görmedin ama ben çok aðladým. Öyle aðýr gelmiþti ki bana olmaz deyiþin. Yýllar sürmüþtü seni sevdiðimi kendimi itiraf etmem. Bu çok zordu. Hele sana söylemek çok daha zordu. Ama ben söyledim. Hiç bir þeyi düþünmedim, hiç kimseyi önemsemedim, zamaný, insanlarý, sonra yaþayacaðým olasý geleceðimi hiç ama hiç düþünmedim. Ben o an ne istiyorsam onu yaptým. Korkmadým, çekinmedim, kaçmadým.
Sonra aylar geçti, tüm bu yaþananlarýn üzerinden. Benim sana olan sevgim her gün katlanarak arttý. Ama ben anladým ki seni sevdikçe senden uzaklaþmýþým. Yanýmdayken sensiz kalmýþým. Tek tesellim gülüþün olmuþtu. Sen güldükçe ben mutlu oluyordum. Senin mutluluðunu gördükçe ben daha da mutlu oluyordum. Çünkü seni seviyordum.
Þimdi sana bir þey itiraf edeyim. Ben sevmeyi istememiþtim. Hele seni sevmeyi hiç istememiþtim. Çünkü ben biliyordum olasý bir aþkta acý çekeceðimi, üzüleceðimi ve aðlayacaðýmý. Seni sevmeyi istemedim çünkü sen üzmek istediðim en son kiþiydin. Ama þimdi anlýyorum ki ben seni sevmekten kaçtýkça sana âþýk olmuþum. Ama bak, sakýn yanlýþ anlama. Seni sevdiðim için çok mutluyum. Ýyi ki sevmiþim. Zaten seni sevmek bir insana hayatta verilebilecek en güzel armaðan. O da bana geldi. Armaðaným her zaman yanýmdaydý ama ben ona hiç sahip olamadým. Ýþte bunun için kýzarým ben kendime.Zaman çözer dediler. Bende bekledim, bekledim ve bekledim… Ama çözmüyor biliyor musun? Sadece alýþýyor insan. Ama sensizliðe deðil, senden gelen acýyla dökülen gözyaþlarýný gülümseyerek karþýlamaya alýþýyor insan.
Neyse fazla uzatmamak, sizleri de sýkmamak lazým. Þimdi siz diyeceksiniz ki “peki aferin yazdýn ama söyle bana gerçek aþk nedir?” deðil mi? Ýþte gerçek aþk budur. Onun sesini duyduðunuz saati, onunla konuþtuðunuz günü, tarihi unutmamak. Sana söylediði her þeyi kelimesi kelimesine not etmek. Göz göze geldiðiniz anda, o gözlerde, görünmeyeni görmek. Onunla birlikte aðlamak, onunla birlikte gülmek. Her zaman kendinden daha iyilerine layýk olduðuna inanmak ve daha iyilerini bulacaðýný düþünerek hem gülümsemek hem de aðlamak. Gerçek aþk, onun seni sevmeyeceðini bile bile onu her gün daha da katlanan sevdanla uçsuz bucaksýz sevmektir.