O, sabah kendi ellerimle yollamýþtým seni, sen ýsrarla gitmek istememiþtin ‘'yorgunum hatta hastayým demiþtin''...
Bense illa gideceksin diye tutturmuþtum ...
Sonuçta benim dediðim olmuþtu sen sýcacýk yataðýndan kalkýp buz gibi havada çýkmýþtýn yola ...
Hava parçalý bulutluydu az sonra kýyamet kopacaktý sanki... defalarca sarýlýp öpmüþtün beni, bende seni...
Bahçe kapýsýna kadar uðurlamýþtým dönüp, dönüp arkana bakýyordun ‘'gel gitme desem'' gitmeyecektin biliyordum...
Demedim ve sen gittin...
...
Saatler geçmiþti içimde tarifi imkansýz bir sýkýntý, hava da gri bir sis, rüzgar fýrtýnaya dönüþmek üzereydi yaðmur çoktan baþlamýþtý...
Elime bir þemsiye alýp seni karþýlamak için iskeleye gittim...beklemek ne kötüydü; beklenen gelmeyince çekilmez bir hal alýyordu zaman... Saatler geçti gecikmiþtin, kaç saat bekledim bilmiyorum o yaðmur altýnda...
...
Sonra eve dönmüþtüm cam kenarýna oturup yolunu gözlemeye baþladým saat baþý radyo ajanslarýný dinlemeyi ezelden beri severdim bilirsin...
Akþam beþ ajansýnda o korkunç kazadan söz ediyorlardý kalakalmýþtým öylece...
Günlerce yemeden içmeden yaþamýþtým... sen gitmemiþtin ki ben göndermiþtim seni.
Her türlü cezayý hak etmiþtim!
En büyük cezam sensiz kalmaktý nasýl olacaktý, sensizlik nasýl kabul edilecekti, günler nasýl geçecekti...
Her geçen gün yüreðime saplanýyordu biraz daha bileylenerek özlemin, baþa çýkamazdým defalarca gelmek istedim olduðun yere...
Ellerinden tutup geri getirmek istedim seni hayatýma ...
...
Bir tanem sensiz hayata alýþmak öyle zor ki...
Günler, aylar, mevsimler geçti sadece isimleri vardý aklýmda, tatlarýný çoktan unutmuþtum...
Beni görenler yaþadýðýmý sanýyorlardý ben nefes aldýðýmý hissediyordum arada bir...
...
Sana mektuplar yazmaya baþladým, her satýrda o saf ve berrak gözlerini görüyordum, sayfalara yerleþtirdiðim kelimelerle sevmeye baþlamýþtým seni... sonra bir þiþenin içine yerleþtirip kimselere görünmeden deniz kenarýna gidip sana yolluyordum...
Kumun üzerine sana benzeyen resimler çiziyordum tam ben baðrýma basarken ellerimde daðýlýp gidiyordu her biri...
...
Bu küçük sahil senle beni buluþturan tek yer oldu bir tanem...
Caným oðlum, canýmýn içi;
Ne olur, dön hiç gitmemiþ gibi sensiz terk edilmiþ þehirler gibiyim bomboþ ve karanlýk...
Ne olur dön gel, çok özledim seni... boynumda, dolanýrken o güzel ellerin gözlerime bakarak mýrýldan ‘'Anneciðim bende çok özledim seni''
Ne olur dön gel bir tanem topraðý beslemeden, Annenin teni...

Selma Polat