Þehirde bir fýsýltý kulaktan kulaða yayýlýrken, yazýcý uzanmýþ yataðýnýn üstüne sihirli harflerin geçiþini izliyordu. Neydi biliyor musunuz herkesi meþgul eden o iki cümle: “ Herkes deliriyor!” Ýhtimal veremedi önce buna, sonra dalganýn onun kâðýtlarýna nereden sýçradýðýný akýl etti. Þu an durduðu yer hikâyenin sonuydu, baþýnda ise küçücük bir kýz onu bekliyordu. Ýþte dönüþüyor yavaþ yavaþ varlýðý onun varlýðýna. Nefesiyle, ruhuyla ve de umutlarýyla o artýk küçük kahraman:
“ Sabahýn erken saatlerinde uyandým. Annem hariç herkes ayakta. Zaten uyumadýðý zamanlar þu sayamadýðým parmaklarým kadar. Annem bir bebek olabilir mi? Çünkü Þebnem Teyzenin bebeði gibi sürekli uykuda. Uyumadýðý zamanlarda ise týpký onun gibi anlamsýz gözlerle bakýyor. Evet evet annem kesin bir bebek. Acaba rica etsem benimle oynar mý? Mesela ben anne olurum o çocuk. Üstüne güzel giysiler dikerim, ayaðýmda sallarým onu, hatta ona kek bile yaparým. Yeter ki yanýmda dursun. Yeter ki hissedeyim sýcaklýðýný. Ýçtiði sigaralar kadar yakýn olsam anneme bu bile yeterdi. Ama öyle uzak ki düþlerimden… Of tamam Baba! Geliyorum bir saniye. Kahvaltý saati olmalý. Ablamýn baðrýþlarýndan ve aðabeyimin bir köþeye sinmiþ korkaklýðýndan belli. Okul saatlerinde hep gürültü oluyor evimizde. O da ne, yaþasýn! Ýþte gerçekte annem, oyunlarýmda çocuðum uyanmýþ. Yavaþ hareket ediyor yine. Týpký, týpký kaplumbaða gibi. Annem tavþana yenilen o üzgün kaplumbaða olabilir mi? O yüzden mi bu kadar üzgün. O yüzden mi hüzünle açýp kapýyor gözlerini? Üzülme annem, ben geçerim senin için tavþaný. Arkamdan bakakalýr da anlayamaz neye uðradýðýný. Gerçi masal deðil miydi tüm bunlar? Hay Allah yine aklým karýþtý. Bakma bana, sen gel otur yanýma. Bilerek yemiyorum yemeðimi, sen sür diye ekmeðime çikolatamý ve de reçelimi. Babaaa! Bakma öyle anneme. O daha yeni doðmuþ bir kaplumbaða. Ne bilsin ekmeði dilimlemeyi. Tüh yine karýþtýrdým, týpký rüyayla gerçeði karýþtýran annem gibi. Hayýr, baba, annem hasta deðil. Deli mi? Ne delisi baba, ne delisi? Sadece aklý karýþmýþ biraz. Eðer ilaçlarýný alýrsa geçecekmiþ. Doktor öyle söyledi. Hem bazen bana da oluyor. Mesela çizgiden arkadaþýmla oyun oynarken kopuyor yaþamdan baðlarým. Senin yanýna gelsem beni kabul eder misin diyorum. Olmaz diyor sen insansýn. Ama geride dönemiyorum ne yapacaðým diyorum. Uyursan geçer diyor bana. Bende uyuyorum. Korka korka, arada derede kalýrým da sizleri bir daha göremem diye. Her defasýnda ise baþarýyorum dünyaya dönmeyi. Annemin de var mýdýr bir masal þehri ve de hayali? Anne, hey anne yolda mýsýn yoksa hala? Geldin demek, bana gülümsemenden belli. Biliyor musun annecim, sen güldüðünde aydýnlanýyor çocukluðumun yarým yamalak yaþanan geceleri. Sen güldüðünde güllerden farksýz oluyor yüzünün çizgileri. Hadi artýk herkes gitsin. Annemi bana býrakýn. Yeniden o huzurlu uykusuna dalana kadar biraz konuþalým. Oh, gittiler sonunda. Bak annem dün yaptým bu resmi. Üstünde bir tek sen, ben bir de çizgiden arkadaþým var. Üzülme diye çizmedim tavþanýn resmini, kaplumbaða ise þu aðacýn ardýnda saklanýyor senin yorganýn altýna gizlendiðin gibi. Bulutlarý görüyorsun deðil mi? Yaðmur yaðdý yaðacak. Bulutlar neden aðlýyor anne. Yoksa alnýma düþen senin gözyaþlarýn mý? Sen de bir bulutsundur belki. Aðlamasan yeþermez mi toprak ve bitmez mi dallarda elmalar? Ben zaten elmayý hiç sevmem anne. Bulut olup yaðacaðýna güneþ olup biraz içimi ýsýtsan… Üstüme giydirdiðin kat kat elbiseler senin dokunuþlarýn gibi olabilir mi? Bak anne resmime bak. Þuradaki ýrmaðý görüyor musun? Maviye boyadým bilerek. Adýný da annem koydum. Senin rengin mavi olmalý, siyahlar hiç yakýþmýyor ne gözlerine ne de üzerine. Senin sesin mavi mavi dolmalý odama. Yakýþmýyor cümlelerine karamsar sesleniþler. Hadi geriye kalan tüm yaþlarýný koy avuçlarýma. Resmimin bulutlarý tüketirse yaðmurlarýný onlara veririm… Resim olur kalýr acýlarýn, gelmezler bir daha geri… Neden elimden tuttun anne? Parka mý gidiyoruz yoksa? Salýncaklara binip göklere uçarken kanatlarým da çýkar mý sýrtýmdan? Çizgiden arkadaþým insanlar uçamaz dedi. Sen ilacýný aldýðýnda babam uçtuðunu söylüyor. Yoksa sen bir de kuþ musun anne? Ne güzel ben de yavru kuþ olmalýyým. Bu durumda uçabilirim deðil mi? Mavilerde gezinirken biz, babama el sallarýz. Kim bilir o da gelir, biz üçümüz mutluluktan uçarýz… Geliyorum annecim, sinirlenme. Hýrkamý da alayým mý yanýma? Gerek yok demek. Yaa, yoksa yan komþuya býrakýp bensiz rüyalara mý dalacaksýn yine. Evet, oradaki oyun arkadaþýmý çok seviyorum, ama beni koyup gitmene çok kýzýyorum. Mevsim de sonbahar deðil ki göçmen kuþ zannedip seni, avutsam kendimi. Anladým vazgeçmeyeceksin. Ne yapalým, senin için bu gönülsüz oyuna gideceðim. Çok kalamam ama sakýn beni unutma. Dün yaptýðýn gibi gecenin bir saatinde ellerimden tutma. Annecim gidiyorum ben, sana iyi geceler. Seni býrakmayan uyku canavarlarýna söyle anneciðimi bana geri versinler. Yoksa elimde kýlýç onlarla savaþýrým, yenilince kaçacak rüya ararlar… Oooo, çoktan kapanmýþ kapý. Ýçimde tuhaf bir sýzý iyi ki þimdi oyun vakti. Merhaba arkadaþým ben geldim yine. Annemi sorma, uçuyor kendisi þimdi, bazen kuþ bazen bulut olup o bebek kaplumbaðalar ülkesinde…”
Oyuna giderken bile ayaklarý gerisin geri adým atýyorsa bir çocuðun ve istemiyorsa uzaklaþmayý annesinin ellerinden evet herkes deliriyor olmalý. Bir zincirleme kaçýþ deðil mi bu? Her bir halkada eriyen sýkýntýlý seslerin masallarý… Peki, arkada býrakýlan küçük kahramanlara ne olacak? Tüm bunlarý duymuyorsa hiç kimse ve onlarýn da varsa oyuna zorladýklarý çocuklarý evet herkes deliriyor olmalý… Yazýcý uyuyamaz, bundan böyle uyumamalý…