Yaþamýma inanan insanlarýn azaldýðýný hissettiðimde baþkalaþan ben;

Odaya kapatýlýp üstüne kilitler vurulmuþ hissiyle birçok benlik görüyorum. Komikleþen bir bekleyiþ içerisinden seçtiðim binlerce gölge oluyor tüm kavgalarým. Kimisi savaþýný çoktan bitirmiþ, kimisi yeni uðraþýlarýn içinde, kimisi de herkesin bildiði dilden bir sözcük kurma telaþýnda basitliðini oynuyor. Umut, benim ruhumda baþlayan ve bana olan baðlýlýðýný tamamen inkar eden baþka bir güneþin çok baþka bir gölgesi olup çýkýyor. Oysa þaþýrmamalý, devrin beklentileri içinde önce kahramanlaþýp sonra ölmeliyim. Yazýt ve düþünce bu kahramanlýðý bertaraf edecek binlerce seçenek sunuyor önüme. Fakat ben, tanýmýný bilimsel olarak açýklayamadýðým o iç varlýk, her zaman bana aksi olan bir çizgide yolunu devam ettiriyor.

Olduðum yerde hareketsizim. Büyük harflerden kurulu yeni bir cümle olan hayatý seçiyorum kendime. Yan odanýn radyosunda eskimiþ biri tarafýndan kutsallaþtýrýlýyor bu tür seçimler. Odamýn içinde, beyaz duvarýn yüzeyinde bana ait olduklarýný adým gibi bildiðim gölgeler küçük dokunuþlarýyla kendi savaþlarýný ortaya çýkarýyorlar. Evet. Þimdi yeni bir kahramaným ben. Sayfam açýldý ve yan odanýn radyosunda çalan bir piyanonun ince notalarýyla donakaldý. Bize yani bana ait olduðuna emin olduðum gölgeler baþka güneþlerin saldýrýsýna uðruyor ki bu bizim cephede beklenmedik bir olay olarak görülüyor. Hareketsizlik…

Adam olamayýnca sýðýnacak yer arayan ben;

Derme çatma bir evin iç seslerini dinlemekten alýkoyuyorum kendimi. Her þeyi býrakýp uzaklara gitmenin telaþý sarýyor bedenimi. Kapanan kapýlara, çevrilen yüzlere, alaylara inat hani dönmemiþ gibi yapýp gitmek… Oysa biliyorum… Çok defa gittim… Çok defa hep ayný yöne ilerledim… Tüm bunlarý birçok defa üst üste yapmýþsanýz; kahramanlýðýnýz, düþünceleriniz ve hatta en masum gülümsemeniz dahi alnýnýza yapýþmýþ bir suç olur. Yeni bir çarem olmalý. Gitmenin yön belirttiðini inkar edecek yepyeni bir çözüm. Yönüm yoksa, tabelasýz yollara girmiþsem, adamlýðýmý yargýlayacak zihinlerden arýnmýþsam… Ne öyle bir yol kaldý, ne de öyle bir deneme. Tümüyle hareketsizim, günahlarýný kabul eden bir sinek gibi, masamda, sandalyemde, bitmemiþ kitaplarýmýn kapaklarýnda kendi cezamý bekliyorum. Dýþýmda yani odamýn tozlu penceresinin dýþýnda, bilmediðim ama gördüðüm bir hayat akýyor, duvardaki çaresiz yelkovan buna þahit, binalarýn arasýndan yükselen güneþ buna þahit ve insanlar… Onlar, sayýlarla kurgulanmýþ bir yaþamý sorgusuz, savunmasýz kabul eden koca bir ordu. Duvarda bana ait olmayan bir umut için savaþan gölgeler adýna þimdi penceremi açýp yan odadan yayýlan o donuk müziði onlara dinletmeli. Buna cesaret edebilirim… Baðýrýp çaðýramasam da iþte buna, böyle bir karþý saldýrýya belki de son defa cesaret edebilirim. Ama hareketsizlik…

Gerçek ve yaþam üzerine yalanlar;

Gölgelerim! Paranoyak bir güneþin ýþýðýyla ansýzýn parçalandýnýz mý? Ölmediniz… Biliyorum… Onlarýn, ruhlarýný özenle örenlerin, adam olanlarýn hiç göremeyeceði bir perdede bir daha savaþmamak üzere bekliyorsunuz. Ne güzel, hem gülüp hem aðlayan bir ruhun eþiðinde boynunuz eskisi kadar bükük deðil. Kaybettik… Düþtüðümüz, aciz kaldýðýmýz ve bir daha asla karþýlarýna çýkamayacak olduðumuz yelkovanlar tarafýndan ilan edildi… Olsun… Sakýn üzülmeyin. Sizin içip gideceðim, kurguladýðým tüm beyaz duvarlarý yerle bir edip, sizin için topladýðým hiçlikleri avuçlarýnýza býrakacaðým. Kim bilir belki o zaman bembeyaz bir güvercin kanadýnda umut bizi selamlar. Yenilginiz, kim bilir iþe de yarar. Görebilseniz hareketlenmemi. Dýþarýda ilkbahar saðanaðýný, hele o bitince baþlayan nem ve sisi… Keþke,

Keþke görebilseniz…

Þimdi.

Sizin için bir beden dýþarý çýkacak. Sizin için, önüme yýðdýðýnýz kazanýmlarýnýz için korkmadan yürüyebilecek bir yakýþýklý olacak yüzüm ve aralarýna karýþacaðým. Ellerini sýrtlarýna dayayan esnaflarýn, aksýrýk suratlý baharatçýlarýn, uykulu terzilerin, tehlikeli umutsuzlarýn yanýndan belki de içinden geçeceðim. Hissedip hislenmeleri ya da duyarsýzlýklarý önemli deðil. Sizin için yeni kelimeler bulacaðým, sizin için fakat onlar adýna yaftalanmamýþ, suçsuz, temiz kahramanlýklar bulacaðým. Bilemeyiz deðil mi?

Belki hareketsizlik biter, piyano susar, eski adam kutsallaþtýrmaktan vazgeçip eski bir tanýdýðý ile karþýlaþma umuduyla çay içmeye gider, belki sizler de kurtulursunuz güneþe olan esirliðinizden, belki ben de bu akþamüstü yeni bir ýþýk yakarým, bitiremediðim her þey adýna yeni bir romana baþlayýp tüm savaþlarý sona erdiririm.

Kim bilir, sayfam açýlýr, okunur, kemiklerim basitliðiyle övünüp “o romanýn kahramaný bendim” deyip bildikleri bir umut için sevinirler…