Gün geçmiyor ki anmayayým
Derin sessizliðin sunumlarýnda sabahlayýp aðlamamayým
Suallerin prangasýnda canhýraþ kalmayým, nereye baksam halini aramayayým
Nice yýllarýn sultasýnda gecenin hicraný yaþatan furyasýnda kalýp elemle yaþamayým


Artýk ne hakkýyla gül koklarým
Ne kararan düþlerimle ufuklarýn hülyasýnda aþký anarým
Sevdanýn hüzün baðýnda, hýçkýrýklar saðanaðýnda bilmem ki þimdi ne yaparým
Ne senden kalan anýlarýn ruhumu kuþatan mýsralarýn, kalbimin o hazin duvarlarýnýn


Sol yanýmýn sancýsýna kanmanýn
Susmanýn yüreðimde yeksan ettiði efkârý elemle solumanýn
Ýlhamýn en latif halini, gönlümü burkan çilemi, edebin en naif ülfet perdesinin
Hicranýyla yaþarým, hangi filmi seyretsem, nasýl bir naðme dinlesem seninle coþarým


Bilmiyorum nasýl geldik bu hale
Sahnelenen her eserde, güfteleþen buðulu hüzünle yaþardýk
Nazarlarýn en ihtiþamlý letafetiyle sabahlardýk, uyumayý emanete býrakýrdýk
Kalbin en mümbit halinde, inþirahýn efsunlu perdelerinde, göçler hülyasýna dalardýk


Bakýþlar o kadar ehil maharet ki
Suhuletin enginliðine hasredilen fedakârlýk bir bahane bile
Firakýna ram olduðumuz, bin hüzünle umutlandýðýmýz hüzzam sedalar kalpte
Aþkýn esinleþen dilinde, ezber bozduran halinde, bahtýn en asudelik sahifesinde senle


Dile gelen, boyun büktüren meram
Artýk ummanýn en kuytu derinliðinde ve sessiz sahnesinde
Kim nasýl duyar ve hisseder, ibretin en latif halini terennüm ederek yâd eder bilmem
Bitmeyen bitmeye takati erdirmeyen ayan, nefesin mukadderatý biliyorum ki her an



Mustafa CÝLASUN