Keyifsizdim... Çünkü müthiþ sýkýlmýþtým... Tadým iyiden iyiye kaçmýþtý...

Sesini duymak iyi geldi dost. Ýlaç gibidir dostlar birbirine, deðil mi? Hiçbir þey yapmadan yalnýzca "ne haber" dediklerinde bile...

Hep diyoruz ya, aslolan yaþamdýr. Yaþam bize dostlarýmýzý buldurur, bazen yanýlýrýz ama... genellikle deðil, bir kez dost sýfatýný almýþsa gönlümüzde yakýnlaþmalar, hatalar olur belki ama... yanýlmamýþýzdýr büyük olasýlýkla, bunu biliriz.

Oysa baþkasý nasýl da bozar içimizin dengesini çoðu kez. Dost olmayanýn içtenliðine güvenmek neden bu kadar zordur? Ürkütür, uzun uzun düþündürür beni bu, kaygýlandýrýr. Birbirini tanýmayan herhangi iki insan neden bu kadar yabancýlaþmýþtýr diðerinin varlýðýna?

Açýk yazmalý dost.

Ýçimi darmadaðýn etmiþti bir süredir okuduklarým. Ýzini sürmeye çýkmýþtým sanal bir ormanda zihinlerin... savruldum.

Hem ne savruluþ, kalkýp kalkýp oturdum baþýna bilgisayarýn. Bir ateþ geliyordu içimden bir yerlerden, saçlarýmýn dipleri öfkeli bir ateþle tutuþuyordu. Sigara üstüne sigara içiyordum.

Ne miydi beni böylesine savuran, harmanda sapýndan ayrýlan buðday gibi yalnýz ve umarsýz býrakan? Umutsuzluða mýydý bu savruluþ?

Müthiþ güçlü olmalarýydý insanlarýn sanýrým. Tek kiþilik kalelerinin en yüksek kulelerinde yýkýlmaz olduklarýný bilmenin kibriyle kuþanmýþlardý kalemlerini. Kalenin bedenine sürtünecek bir kedi olsa, yað kusacaktý kýzgýn duyarlýlýklarý. Donanmýþlardý tüm gizli bilgisini dünyanýn, kuþanmýþlardý en yakýcý sözcükleri, düþmaný gözlüyorlardý... hiçbir zaman varolmamýþ düþmaný.

Ama ne gam zihnin peygamberlerine, düþmanýn olmamasý, yaratýrlardý dünyanýn gizli bilgisi ile gölgeler ülkesinden, en baldan tatlý öfkelere hedef olacak düþmanlarýný.

Harýl harýl çalýþýyorlardý, yaratýyorlardý saðlýk fýþkýran zihinler. Ayaklarýnýn bastýðý zemini yitirmiþlerdi ama yekpare bir zihne dönüþmüþ bedenlerini, en varolmayan göklere salmýþ üretiyorlardý. En özgür özgürlüðün kalesiydi çeviren, tuhaf bir biçimde sonsuza uçuþ mekaný olan kulelerini.

Herkes faþistti artýk, kuleden bakýnca. Ülke dediðin sevilecek bir þey deðil, özgün fikirler saçacak dahi zihin adamlarýna malzeme edilmiþ bir paçavraydý. Sözlükler çoktan parça parça olmuþtu. Baðýmsýzlýk ve özgürlük demenin ulusal olaný pek bir fasistçeydi, yüz yýl önce bile...

Müthiþ bir buluþtu günceli çöpe gönderen en radikal düþlerin içinden çaðýný, ülkesini, insan olmanýn boðucu sorumluluðunu ve koca tarihin getirip önüne yýðdýklarýný elinin tersiyle itivermek. Çok daha fazlasýný istiyordu onlar, çook! Dünya'dan geçmiþlerdi çoktan, evreni istiyorlardý!

Ne güzel þeydi uçmak, kendi göðünün herkeslere yabancý rüzgarýnda...

Dünyanýn gizli, açýk tüm bilgisi oradaydý. Kulenin aynayla kaplanmýþ duvarlarýnda, tam arada duran asýl oðlaný sonsuzca çoðaltan...

Ötesiyse zaten hergünkü çile deðil mi dost? Küçük hesaplarýn büyük insanlarý olan yazýcýlardý zaten alýþtýðýmýz, "Dünya bana yeter" diyenler, "Evren þimdilik kalsýn".

Ah sevgili dost...

Varsýn ya... bana yetecek olandan bile fazlasý bu inan. Yanýmda yokken bile varsýn, bunu bilmenin hazzý bile sarhoþluk nedenidir damla þarap almadan.

Öyle iyi duyuyorum ki þimdi içimdeki yitmek bilmeyen, ama tamtam sesleri arasýnda hep aþaðýlara kaçan, o beni ben yapan ve senin karþýna çýkaran ezgiyi.

Senin olan ezgiye uzanýyor yalýmdan dilleri, boþlukta. Bir olmanýn, bütün olamanýn, var olmanýn, benzersiz bir biçimde imkansýz kýldýðý boþluðu kuþatýyor kendiliðinden bir müzik... Akýp gidiyor.

"Öteki cehennemdir, evet", "Ýnsan insanýn kurdudur, doðru" diyor içimdeki ezgi ve ekliyor: "Ama senin nasýl olduðuna bakar bu!"...

"Ýnsan insanýn mayasýdýr" diye þakýyor inadýna, birleþince içinin ezgisinde, bambaþka bir týnýyla.

Güçlü olan onlar olsunlar, ortak ezgimizin yumuþaklýðý gerçek nimettir bana, adýna güç dedikleri zavallýlýðýn, mutlak yalnýzlýklarýn karþýsýnda.

Yalnýzlýðýmdýr bana onlarýn yabanýl ezgileri, yalnýzlýðýn imkansýzlýðýdýr oysa sesin...

Ah dost...

Herkesin bir kuleye, bir gizli bahçeye ihtiyacý vardýr. Soluklanmak, yeniden dönmek için... Oysa senin dostluðun tüm dünyaya dönüþen mülksüz bir gizli bahçedir bana.

Hiç terketmedikleri, aynalarla kaplý o tek kiþilik kulelerde kendi derinlerine bakmaktan yorulduklarýnda, yeniden hatýrlayacaklar yeryüzünü... Ne de olsa insan, deðil mi dost, hala umudum var buna.

Bir insan gerçeði sever mi dost? Adýna gerçeklik dediðimiz lunapark aynalarý diyarýnda, insan neyi sevebilir ki baþka?

Gerçeði...

Seni...beni...bir bütünlükte ancak mümkün kýlan o tek kalýcý ezgiyi...

Oysa gerçek diye, bütün diye bir þey yok ki kulede dost...

*****

NOT: Dün bir fýkra okudum bir sitede, pek güzeldi... Þöyle:

Holmes, Watson’la birlikte kamp yapmaktadýr. Gecenin geç bir saatinde Holmes uyanýr ve Dr. Watson’ý dürter. “Watson, ” der, “göðe bak ve bana ne gördüðünü söyle.”

“Milyonlarca yýldýz görüyorum, Holmes, ” der Watson.

“Peki, bundan ne sonuca varýyorsun, Watson?”

Watson biraz düþünür, sonunda, “Þey, ” der, “astronomik açýdan milyonlarca galaksi ve muhtemelen milyarlarca gezegen bulunduðu sonucuna varýyorum. Astrolojik açýdan Satürn’ün Aslan burcuna girdiðini görüyorum. Zamansal açýdan saatin yaklaþýk üçü çeyrek geçtiðini kestirebiliyorum. Meteorolojik açýdan yarýnýn harika geçeceðini düþünüyorum. Teolojik açýdansa Tanrý’nýn her þeye gücünün yettiðini ve bizim minnacýk olduðumuzu çýkarabiliyorum. E, peki sen ne sonuca vardýn, Holmes?”

“Birisi çadýrýmýzý çalmýþ, dostum.”

*****

Ne alaka dersen... Hiiç iþte öylesine...