-     Desen ki git buradan, giderim.

-     Git

Yýkýldý. Beklemiyordu. Ýnceden inceye ördüðünü sandýðý aþk duvarýna, kafasýný vurmak istedi. Vuramadý. Nasýl kelimesi, kurduðu cümlelerin baþýna geçiverdi. Yanýtlarý da kendisi vermekte zorlandý.

-     Desen ki onu ben yaptým. Seni anlardým.

-     Ben yaptým.

Ýlk baþta anlamak istemedi. Ýnce bir çizgiyi, silik olarak görmek isteyen, gözleri olmasýný çok istedi. Gözlerini ovuþturdu. Görüntü netleþti. Anlam kazandýrmak istemediði, düþünceleri de karþýsýna dikildi.

-     Desen ki çok oluyorsun. Bir þey demem.

-     Çok oluyorsun.

Ýçinden susarým dedi. Susadý. Her þeyin üzerine bir bardak su içti.

-     Desen ki sana inanmýyorum. Pinokyo’nun öz kardeþi olurum.

-     Ýnanmýyorum.

Keþke kýrmýzý kar yaðdýðýn da kardan adam olurum. Deseydim diye içinden geçirdi. Ardýndan da tanýdýðý marangoz var mý? Diye düþünmeye baþladý.

-     Desen ki yak bu dünyayý. Yakarým.

-     Yak.

-     Sen iyi misin?

Tamamlanmasý zor görünen ne varsa onlarýn eksiðiyim.