UYAN EY ZERGAN DERESÝ!

Çocukluðumuzun lüksüydü Zergan Deresi;
Denizimiz, gölümüz, biricik akarsuyumuzdu;
Sevincimiz, kývancýmýz, çocukluk sevdamýzdý…
Yazlarý, bahar gibi gülümserdi bize Zergan,
Þarýldardý her yeri, gölleri dýþýnda;
Annelerimiz, yün yýkardý kayalýk baþýnda,
Dibindeki çakýllarý seyrederdik biz de;
Seçebiliyorduk taþlarýný, suyunun þeffaflýðýnda…

Ne oldu sana ey Zergan Deresi, konuþsana!
Þarýl þýrýl aðlasana, akýþsana coþkuyla;
Dunaysýr’ ýn beþ gözünden sevda gibi fýþkýrsana!..
Beni ne hale soktunuz, diyerek bize baðýrsana!
Seninle gençliðimizi bile yaþayamadýk ki;
En güzel anýlarýn, tutsak kaldý çocukluðumuzda…

Výraklayan kurbaðalarýn,
Biz, kulaçlarken “Gol a Reqo”yu;
ilk yüzme deneyimimizde tempo tutardý bize!
Çocukluk sevinciydi yaþadýðýmýz, sonrasý olmadý;
insanlarýmýzý sevmeyen, doðamýza da acýmadý!..
Pis sular akýtýlýrken yataðýna; yetmiþli yýllardý…
Laðým sularýyla katloluverdi Zergan Çayýmýz;
Dimaðlarýmýzý kirletenler, doðamýzý da kirlettiler.
Zerganda daðlandý yürekler, gözlerde yaþ kalmadý.

Duyarsýz kaldý Dunaysýrlý;
Sessizliðin kirinde uyudu, uyuþtu Qoserli
Askeriye el koyunca, “Tepe”siz kaldý Kýzýltepe,
Darbelerle sendeledi, debelendi, doðrulamadý..
Gölünde kulaç atanlarýn kollarý yana düþtü..
Laðýmýn ilki, Alay’dan gelince itiraz eden çýkmadý;
Göl, laðýmla kirlenmiþti, yüzeni kalmadý..
Sonra, kenar evlerden de atýklar kustukça kustu!..
Zergan Deresi kurudu, doða bize küstü;
Kimse anlamadý, gafletten uyanmadý…

Nice medeniyetler eskittim ben;
Huri, Akad, Mitanni, Med, Pers ve Eyyubiden,
Ýlhanlý, Ak veya Kara koyunlu demeden…
Osmanlýlar da geldi geçti, ben, kýmýldamadým yerimden!..
Ya bu gün, ne ister þu çöplük “baþkan”larý benden?!
Çöplüðe çevirdiler beni, belediyeciliði bilmeden(!)
Deðerim bilinmeyecekse, böyle gidecekse eðer,
Daha eskiteceklerim varmýþ kaderimde meðer…
Tarihi gücümle dalgalanýr, seslenirim sana ey “Qoser!”
Kimse beni imha edemez öyle insafsýzca;
Binlerle haykýrýrým ayný anda, kahramanca!..
Çýkarýn hemen tüm çöplerinizi yataðýmdan;
Zerganca akmalýyým Dunaysýr Köprümden!.

Dünaysýr Köprüsü, acýlý göz(e)lerinden irin akýtýyor þimdi,
Dünya geçerdi üstünden; ilgiye hasret þimdi,
Nice devletlere, beyliklere “yol” olmuþtu;
Kaderine mahkum, sahipsiz þimdi…
Altýndan þarýl þýrýl berrak sular akarken,
Zehir soluyor, öksüremiyor bile þimdi…
Yüzdüðümüz göl, saðlýðýmýza tehdit bir bataklýk;
Hizmet vermiþti bize bir zamanlar…
Sahiplenelim diye, desteðimize hasret bekliyor þimdi.

Bir kýþ günü uyan ey Zergan,
Ben, size ne yaptým, diye bize baðýrsana!..
Yaðmur sularýyla coþup, sellerle yataðýný taþýrsana;
Sana attýðýmýz çöpleri suratýmýza savursana!
Sendeki çöpler, belediyemizin þanýndandýr;
Sana layýk deðiliz artýk, þu ölü halimize bakýp anlasana!

Uyan ey Zergan Deresi, uyan!
Dalgalarýnla coþup, kaynaklarýndan fýþkýrsana,
Kýzýltepe ovasýný turlayýp, yeniden yaþam bulsana,
Bize yoldaþ olup, tarihimizi anlatsana!..
Ya da, bize yeni bir tarih yazsana…
Kükre ihtiþamýnla, bir atýlým yap!
Fokurdayarak sýçra yataðýndan;
Dalgalarýnla coþ, heybetinle koþ!
Uyandýr bizi derin uykudan, suratýmýza isyanýný haykýrsana!

23.05.2010
M. Nazým Güler



info@mnazim.com
www.mnazim.com
http://www.mnazim.com/showthread.php?tid=6&page=12