Var_edenin adýyla var edilmiþ bir þehir,
Camisi, kilisesi, havrasýyla Ýstanbul…
Bu þehir ki bu þehir, Fatihiyle bilinir,
Tanktan, toptan ziyade duasýyla Ýstanbul…

Yavuzlar, Kanuniler, Mimar Sinanlarý var,
Hoca Akþemseddinler, Eyüp Sultanlarý var,
Daha nice yarenler, nice mekânlarý var,
Ayasofya misali edasýyla Ýstanbul…

Onlardan bize miras; surlar, sýrtlar, hisarlar,
Maneviyat ruhuyla perçinleþen mezarlar,
Ýstanbul konuþunca dize gelir nazarlar,
Def çalar yýllar yýlý mirasýyla Ýstanbul…

Ev sahibi misafir, misafir ev sahibi,
Aðýrlanýr Mekke’nin, Medine’nin garibi,
“Ya ben onu, ya da o beni” sigasý gibi,
Fetheder Eyüpleri pervasýyla Ýstanbul…

Bir ince nakýþ gibi tütsülenmiþ topraða,
Topraðýn üstündeki ay yýldýzlý bayraða,
Bayrakla bütünleþen her mavimsi yapraða,
Taze fidanlar verir sýrasýyla Ýstanbul…

Kýyamet sahrasýnda tavlanan ince þebit,
Rab’be yakýnlýðýnca o merhaleye sabit,
Ondan uzaklýðýnsa mefhumunda bir zabit,
Raks eder insanlýðý, mezrasýyla Ýstanbul…

Fatihalar körpedir, Bakaralar adanmýþ,
Felak, Nas sureleri cinci evinde yanmýþ,
Modacýlarýn ruhu dualarla yýkanmýþ,
Örselemiþ bahtýný nidalarla Ýstanbul…

Ay’ýn sudaki hali gibidir koca þehir,
Akseder dünyalarý ondan çýkan her fikir,
Peygamber ya da Mesih letafetinde zahir,
O manevi gizemin sevdasýyla Ýstanbul…

Sanki makaslanmýþ da koskoca bir okyanus,
Oturtulmuþ topraða ilham vâri olimpus,
Sus artýk ey ezberci köhne tarih sen sus!
Konuþsun yenilikçi fetvasýyla Ýstanbul…

Sen! Ey yakamozlarýn rýhtýmýnda açan gül,
Ve sanatkâr ruhlarýn bestelediði gönül,
Adanmýþ bir kalp gibi ebediyete gömül,
Yakamoz da yakamoz hülyasýyla Ýstanbul…


Mehmet Akif UÇAR