“Köpek”liðe özenmek

Hayýr, ben böyle söylemiyorum
Maalesef benden de daha ünlü bir yazar böyle konuþuyor…
Hem de -yaklaþýk- bin dinleyicinin hazýr bulunduðu bir konferansta…
Efendim, geçenlerde Senai Demirci , “zehirli: gýybet” konulu bir konferans verdi Malatya’da.
Elbette ki güzel þeyler konuþtu/paylaþtý.
Bir dinleyici olarak çokça da istifade ettim.
Konunun hassasiyetine binaen pür dikkat dinledim.
Ancak ne demekse, -güya insanlarýn üstünlüðünden bahsedecek- “bende iki kangal köpeði çýkar!” demez mi?
Hem de ayný cümleyi tekrarlayarak, üstüne üstlük bir de “hav hav!..” dedi…
Dinleyicilerin çoðu güldü tabii ki.
Kimisi de “nefis terbiyesi…” diye mýrýldanarak keramet aradý sözün özünden.
Ama ben ne gülebildim ne de…
Doðrusu Senai Demirci beni hayal kýrýklýðýna uðrattý…
Çünkü ben Senai Demirci’yi, usturuplu üsluplu bir yazar bilirdim.
Ýatnbul/Boðazda; vapurda yaptýðý ‘Ramazan Ayý Programlarý’yla sevmiþtim onu.
Sevdirmiþti kendini bize…
Mustafa Ýslamoðlu ile yaptýðý programlarýyla güven duymuþtum/güven vermiþti…
Lakin …
Demek istediðim o ki; siz, siz olun insanlara gereðinden fazla saygý duymayýn/sevmeyin…
Aksi halde insanlar -her halükarda- hayal kýrýklýðýna uðratabilirler…
Sayýn Demiric de –akidevi yönüyle- hayal kýrýklýðýna uðrattý beni .Sontra bir ara ‘yanlýþ anlamýþ olabilirim’ düþüncesiyle program sonrasý , kitapl imzalayýp, okuyucularla sohbet ederken, dedim ki kendisine…
“Hocam… Gýybeti az önce iþledik… Ben aðzýma/kalemime sahip çýkamayan biriyim. Önüme her çýkana da söylerim bunu… Yoksa ben mi yanlýþ mý anladým… Bakýn, Allah size ne güzel boy-pos vermiþ… Ancak siz diyorsunuz ki; “etimle kemiðimle 95 bin gramým, bu halimle bende iki kangal köpeði çýkar!..”
Cevabý…
Bayezid-i Bestami’den bir hikâye anlatmak oldu.
Bayezid-i Bestami -bir gün- kara bir köpekle karþýlaþýnca çýðlýk atmýþ mýþ da Etrafýndakiler “n’oldu þeyh hazaretleri” derken. Bestami; “benim bu köpek arasýndaki fark; o kara ben beyaz…” þeklinde demiþ miþ de…
Haydaaa…
Doðrusu, “tasavvuf” adý altýnda (M. Akif’in tabiriyle) “þýra gibi bizlere bulaþtýrýlan” bu israiliyetten insanýmýzý kurtarmak çok zor…
Hatta edebiyatýmýzýn duayenlerinden Üstat Necip Fazýl Kýsakürek bile bu gafletten kendini kurtaramamýþtýr.
Bakýn bir þirinde ne der þairlerin sultaný:
“Sonsuzluk Kervaný, "peþinizde ben/Üç ayakla seken topal köpeðim!” diyor...
Hutbelerimizde bile þiirlerini okuduðumuz þairler sultaný böyle derse…
Ve maalesef bu israiliyet zihniyetini öyle yaygýnlaþtýrmýþlar ki…
Hz. Musa’ya kadar götürebilmiþler…
“Allahu Teala Hz Musa'ya emretmiþ bana dünyanýn en kötü varlýðýný getir diye. Hz. Musa çok aramýþ ve sonunda bir uyuz köpek görmüþ. Ýþte bu olmalý deyip ipi takmýþ boynuna baþlamýþ yürümeye. Biraz gittikten sonra köpeði azat etmiþ. AllahuTeala Hz Musa kuluna gaipten karþýlýk vermiþ "Eðer o köpeði getirseydin hakkýnda hiç hayýrlý þeyler olmayacaktý" demiþ. Hz. Musa demiþ ki : "Ya rabbimiz düþündüm ki en kötü kul bende olabilirim, onu ancak sen bilirsin ya” …gibi…
Oysa, tevhidi-i bilinç; köpek ve köpekliðe “eþrwf-i mahluk” olan insaný özendirmez, tasvip etmez..
Çünkü Allah (c.c) bizleri ““ahsen-i takvin”” üzerine yaratmýþ…
O halde -kim olursan ol- “köpek”liðe özenmek neden?