Hayat sarmaþýk gibi sarýyor dallarýyla beni. Biliyor benim kararsýzlýðýmý. Hatta hayat beni benden daha iyi tanýyor. O yüzden sormaya gerek bile duymuyor ?Çemberin içinde mi yoksa dýþýnda mý olmak istersin?? diye. Yumuþak ve yapýþkan kollarýyla alýyor beni içeriye. Arada sýrada gevþetiyor kollarýný nefes alabilmem için. Bir an için gevþetince kollarýný, kaçmaya çalýþýyorum hemen nedenini bilmeden. Ya bilinçaltým yeterince güvenmiyor ona yada çýlgýna dönüyorum beni bu kadar baðlayan bir þeyin varlýðýndan. Ama nedenini bilmiyorum... Hiç bilmiyorum...
     
Sonra sinirleniyor bana hayat. Kin kusmaya baþlýyor birden. Yeþil yapraklarý kuruyup dökülüyor, dallarýný insanýn ulaþabileceðinden daha yaþlý otlar bürüyor ve çelik gibi sertleþiyor girintili gövdesi. Kaçmamam için sýkmaya baþlýyor beni. Kuru dallarýndan çiðler okuyor yüzüme. Aðlýyor mu yoksa?
     
Çýlgýnca baðýrýyorum ama nefesim kesilmek üzere. Kurtulmak için aðacýn gövdesine geçiriyorum dallarýyla baðlý parmaklarýmý ve týrnaklarýmý. Aðaç býrakýyor beni birden... Açtýðým yaralara bakýyor sadece vakur bir ifadeyle. Gövdesinin ortasýnda enlemesine çatýrtýlar ve buðulu görüntülerle bir yüz beliriyor yavaþ yavaþ. Böcekler ve solucanlar dolduruyor gözlerini oluþturan kovuklarýný. Gerçek yüzüyle karþýlaþtýðým için çok memnun oluyorum. Ama ayný zamanda itilme içinde bir tiksinti ve korku baðlýyor içimden ateþlenip beynimde kristalleþen ve sisiyle barýþýk parýldayan düþünceleri. Üzerindeki izlere bakýyor ve ?Muhteþem...?, ?Mükemmel...?, ?Kusursuz...? diyor ve suratýma sýrýtýyor haince. Neler olduðunu anlayamýyorum ve yanýna yaklaþýyorum ürkek adýmlarla.
     
Tartýþmalar... Tartýþmalar...
     
     Birden aðzýndan kaçýrýyor sýrrýný. O týrmalamalarýn sanatýn ve edebiyatýn ta kendisi olduðunu söylüyor aðaç. Her kopan parçadan yüzlerce dalýn çýktýðýný ve bunun ona yeni insanlarý tutsak etme aracý saðladýðýný söylüyor bana. ?Kimler týrmalamadý ki bu aðacý?? diyor aðlamaklý bir sesle ve alay ediyor benimle. ?Üst dallara ulaþýp benden faydalanmaya çalýþanlar, benim içimdeki gizleri anlamaya çalýþanlar, senden güçlüler, senden güçsüzler...? diye ekliyor aðaç. ?Ama silahlarýnýn hep benden kaynaklandýðýndan ve her darbenin beni daha güçlendirdiðinden habersizdi insanlar? diyor aðaç derinden yüzeye, yankýlý, kaba ve rüzgar tizliðindeki sesiyle. Dehþete düþüyorum ve dönmeye baþlýyor baþým. Artýk kucaklamak istemiyor beni hayat ve ?Defol!? diyor bana...

     Þimdiyse o aðaç çok uzak bana. Perspektifi hýzla uzaklaþýyor ama ayný zamanda hýzla kök salmasýndan olsa gerek düþünce kozmosumun boþluðunu sürekli irileþerek dolduruyor hayat. Þimdi daha net görebiliyorum üzerindeki insanlarý. ?Durun!? diyorum ama duyuramýyorum sesimi. Bir an sonra Her yer karanlýk ve kör siyahý denilen bir görüþ açýsý...
     
     Yalnýzlýk ve çýldýrma noktasýnýn simsiyah bir evrende aðlamaklý kahkahalarý ve gülen aðlamalarý... Sadece... Tek...

     Ve bir...