Hani sen vurulmuþtun esmer tenli oðlanýn yeþil gözlerine. Ve ilk defa birlikte yürürken Fatih’den Gülhane’ye, utangaç adýmlarla, ellerinin ellerine uzanmasý isteði olduðu halde, diðer elinle engelleyerek uzanmak isteyen elini ve þuursuzca oynarken parmaklarýn ellerinle, baþýný bile doðrultmaktan ürküp, adýmlarýný adýmlarýna uydururken, yürek çarpýntýna dikkatin kesilmiþ ve aþkýn kor ateþinin içinde alevlendiðini hissetmiþtin. En uzun yürüyüþünü aheste adýmlarla gerçekleþtirdiðin halde, çok kýsa sürmüþtü. Ve ilk defa eyleme geçiyordu aþk. Ýlk defa yüreðin sesi gözlerden baðýrýyordu yaný baþýndakine. Bu denli yakýn olmamýþtý ten, bu kadar sýcak hissedilmemiþti. Ýlk þarkýnýzýn arayýþýna daha önce gidilmemiþti. Seçilemiyordu bilinen ve o günlerde popüler olan ezgiler arasýndan. Ya yeþil gözlerle tamamlanmamýþtý, ya da senin baþak savrusu sarý saçlarýndan esinti yoktu. Ýlk defa durdurmak isterken zamaný, ta orada, o noktada, o ayak bastýðýn kaldýrým taþýnýn üstünde, ilk defa bir çift göze bakýp yaðmurun yeþiline dokunmak isterken usulca, ilk defa güneþ yanýðý bir tenin teriyle ýslanmak isterken hoyratça, tüm seslerden uzak, tüm yaþanmýþlýklardan soyutlu, ben’e bir ben daha katýp biz olmak istemiþtin onunla. Ýlk defa bir ömür kendi dünyandaki eksikliði giderecek insaný bulduðuna inanmýþtýn. Ýlk defa ilklerini saðanak yaðmur gibi çokça ve bir kerede baþýndan aþaðý döküldüðü duygusuna kapýlmýþtýn. Ýlk defa esmer bir tende keþfetmiþtin iþporta malý bir parfümün seni ne denli etkileyebildiðini. Bir simidin tadýný bu kadar lezzetli bulmamýþtýn daha önce, yalnýzken ya da baþkalarýyla paylaþýrken. Ve ilk defa kaderinin harika bir yaný olduðu hissine kapýlmýþtýn…
     Gülhane’ye ulaþtýðýnýzda, oradaki asýrlýk aðaçlarýn sizinki gibi nice aþklara tanýklýk ettiklerini geçirdin içinden. Þimdi size tanýk oluyorlardý heybetli ve sessiz. Gerek o aðaçlarýn ve gerekse parktaki öteki bitkilerin yapraklarýndaki yeþilin tonlarýnýn çokluðu þaþýrtmýþtý seni. Daha önce fark edememiþtin nedense. Ve o tonlarý, yaný baþýndakinin gözleriyle kýyaslamaya baþladýn. Hiçbiri uymuyordu. Bu gözlerin yeþili nadir bir tondu. Belki de bundan sebep seni bu kadar etkilemiþti.
     Bir bank aradý gözleriniz. Kuytularda olsun istiyordunuz. Erken bir saat olduðu için o banký bulmanýz zor olmadý. Sedir aðaçlarýnýn gölgesine kurulu o banka otururken, aranýza mesafe koyma zorunluluðu varmýþ gibi uzak oturdunuz birbirinizden. Ne konuþacaðýnýzý kararlaþtýrmada ikinizde zorlanýyordunuz. Aslýnda konu önemli deðildi. O an dudaklardan dökülen her kelime þiir gibi geliyordu. Önemli olan bir arada oluþunuz ve sonrasýnda sizi tekrar bir araya getirecek baðýn kurulmasýydý.
     Güneþ, batýya doðru kaymaya baþlayýnca, gölgeler sizden uzaklaþmaya baþlamýþtý. Zaten rahatsýz olmaya baþladýðýnýz o banktan kurtulup, bu kez çimlere oturmaya karar vermiþtiniz. Birbirinize dokunma isteðinizi, üzerinize düþen yaprak kýrýntýlarýný ve böcekleri kovarak göstermeye çalýþýyordunuz. Yine de hiçbiriniz cesaret edip ötesine gidemediniz. Oðlan, sýcaktan dolayý gömleðinin bir düðmesini açýnca, boynundaki bene dikkat kesildin ve gözlerini orada unuttuðun için bir an utanmýþtýn. Ve bir erkeðin boynundan heyecan duyabileceðini daha önce sen bile düþünememiþtin.
     Öylesine unutmuþtun ki kendini, yalnýzlýðýný, her þeyi, gün bitmesin istiyordun. Ondan ayrýlmak, ayrý yollara savrulmak, ayrý mekanlara doðru yürümek… Düþüncesi bile hoþ deðildi. Buna raðmen gün yerini yavaþ yavaþ alaca karanlýða býrakmaya baþlamýþtý. Kalkmanýz gerekiyordu. Bitmesini istemediðin birarada oluþ yerini yalnýzlýk ürpertisine býrakacaðýný haber veriyordu. Kalktýnýz ve gerisin geri yürümeye baþladýnýz yeniden.
Bir günü bir simitle devirmiþ, yemek içmek aklýnýzdan bile geçmemiþti. Bu denli unutturmuþtunuz kendinizi birbirinize. Biraz daha rahattýn, biraz daha özgür seçiyordun kelimelerini. Sözcüklerini gülümseyerek sunuyordun þimdi. Ve onun gülümserken yeþil gözlerinde oluþan pýrýltýyý daha çok sevmeye baþlamýþtýn. Bu nedenle gözlerine daha çok bakma ihtiyacý duyuyordun.
Bu günün, bu anýn bitmesini istemediðin halde, evinin bulunduðu sokaða gelince, içinde oluþan burukluktan ürktün. Yine yalnýz kalacak, yine ertesi sabah “fabrika kýzý” olacaktýn. Yine keþmekeþ bir hayatýn merdanesine kapýlacaktýn. Gitmesini istemiyordun. Utanýyordun ve en çok bu halinde pembelerin yanaklarýna ne kadar yakýþtýðýný sen bile bilmiyordun. Ve bu halinle. Þolohov’un romanlarýndaki bakire Kazak kýzlarýnýn utangaçlýðýna bürünüyordun. Kararýný verdin ve derin bir nefes alarak kýrýk bir ses tonuyla davet ettin onu; evine, gecene, dünyana… Mahremine buyur ettin. Sabah olmasýn istedin bu kez. Dahasýný istemiþtin, çünkü dahasýný istemiþti yüreðin, tenin, ellerin… Sevmek dokunmaksa eðer, dokunmak isteyip de dokunamamaktýr aþk. Ve sen yüreðinde oluþan kor ateþi söndürmeye, kireçli duvarlarý olan odanda terinin ilaç olduðunun türküsünü dinletmeye karar vermiþtin. Madem ki durdurulamýyordu zaman, duygularýnýn coþkun ýrmaðýnda akýp gitmesini saðlayacaktýn. Bir ilki daha yaþayacak ve ilk defa aþký tende öldürecektin…
Ve günün ilk ýþýklarý umarsýzca sokulurken odana, mutlulukla aralanan gözkapaklarýnýn ardýna saklanmýþ buðulu ela gözlerinin onu göremeyiþi kireç duvarlý evinin matem sessizliðine bürünmesi, ve odada ona ait tek þeyin küllükteki söndürülmüþ izmaritin olmasý, bir “fabrika kýzý” olduðun gerçekliðinin balyoz gibi baþýna inmesini saðladý… Hadi kalk, mavi otobüse yetiþmen gerek!..