?Yalnýzlýðýn altýnda yenik düþmüþ, birisinin seni çekip çýkarmasýný beklermiþçesine gözünde yaþlarla bakma bana! Sen aitsin baþkasýna. O yardým etsin sana. Üzülmeni ne kadar umursar ki insanlar böyle duygu sömürüsü yaparcasýna baðýrýp çaðýrýyorsun bakýþlarýnla? Ýçeriye alamam seni. Çok karanlýktýr içerisi. Kendin bulmalýsýn içerisini aydýnlatacak ýþýðý ve içimde beni kemirip duran sýkýntýnýn ocaðýný. Kendinle baþla etrafýný aydýnlatmak için bir bir yakmaya. Hem yaktýðýn zaman kendini belki faydasý olur sana... Anlarsýn acýlarýn insaný nasýl kavurduðunu ve insaný neden bu duruma soktuðunu...?

     Okuduðum buydu gözlerinde. Oysa renkliydi gözleri ve belli olmuyordu derinliði. Daldým ve unutmak istedim bir an yalnýzlýðýmý. ?Keþke...? dedim. Sonrasýný getiremedim. Neye ihtiyacým olduðunu ve özlemini çektiðim duyguyu unuttum bir anda. Baðlýlýktý bu belki. Belki de sadece sevgiydi... Baðlanmak sevmek demek deðildi oysa. Olsaydý bir baþka seçeneðim kamçýlardým gururumu ve dönerdim arkamý yaþanacak güzellikleri öldürme pahasýna. Ama yapamadým...
     Bir daha bakamam gözlerine... Görünce o gözleri, içime ayaklarýmdan beynime ilerleyen karýnca sürüleri giriyor ellerinde meþaleleriyle. Karýncalarý öldürmek için kendime çatýyorum, kendime kýzýyorum...

     Durgunluk aylarca...
     Olamaz! Sen de kimsin be adam? Ben daha yakýþýklýyým, bakýþlarým daha sevinç dolu, daha anlamlý seninkilerden. Þu gözlerine bir bak iðrenç mahluk. Evrene sevgi deðil, nefret saçan bakýþlar bunlar. Karmakarýþýk saçlarýn... Tiksinti uyandýrýyor bakýmsýz, uzamýþ sakallarýn. Özellikle de karþýmda o duruþun. Kimsesizliði, sevgisizliði anlatýyorsun bana. Bir de aðlýyorsun bu tezat bedenin içinde... Yoksa?... Yoksa sen gerçekten ben misin?...
     Bakýþlarým bu kadar mý ölü, suratýmda bu kadar mý acý izi var gerçekten? Yazýklar olsun sana ayna... Sen de mi artýk benden yana deðilsin? Küstün mü aylarca sana bakmadýðým için? Bu yüzden mi çektiriyorsun bana bunlarý?.. Ýmgelemim, duygularým, hayallerim... Neredesiniz?..

     Neredeyim ben? Yitirdim her þeyin anlamýný. Artýk hiçbir þeyin tadý ayný deðil eskilerdeki gibi. Yoksa birileri mi kusuyor yiyeceklerimin üstüne? Karýncalarým mý kemiriyor yiyeceklerimi? Senelerdir yattýðým bu yatak gerçekten benim mi?.. Rahatlýk vereceðine neden hüzün veriyor bana?.. Kim deðiþtirdi bu odayý? Neden her yer karanlýk? Neden beyazlarýn üzerine dökülmüþ karanlýk tablolar? Kim deðiþtirdi eþyalarýmý? Neden ters duruyor üzerinde binlerce kelime yazdýðým, onun adýný kazýdýðým masa? Neden kýrýk bütün lambalar? Neden halý yerine serili duruyor yýrtýk kitaplar? Neden bu kadar rahatým? Neden her þey anlamsýz ve bir o kadar tanýdýr bu karmaþa yýðýnýnýn içinde? Kim deðiþtirdi beni?!! Bu deðilim ben. Eminim... Zihnim anýlarýmý anýmsatýyor ama yanmýþ gibi hepsi... Seçemiyorum kesin olarak hiçbir þeyi. Annem vardý bir zamanlar. Hala var doðru. Dün konuþtum onunla. Bana yine çocukken uyumak için dinlediðim þarkýlarý söyledi. Sonra kapadý telefonu. Ne güzel þeymiþ anneye sahip olmak. Kucaðýna baþýný yaslayýp, anlatmak ona ve aðlamak doyasýya... Uyurken mýrýldanmak onu sevdiðini. Gözlerini kapadýðýnda sýcaklýðýný hissetmek gönlünün ve ruhunun her yerinde. Anlamaya çalýþmak onun bu bitmek, tükenmek bilmez sabýrlý sevgisinin nedenini... Artýk konuþmak istemiyorum onunla da. Hýrsla, sabýrsýzca çektim telefonun fiþini. Çekerken de düþündüm, beni hayata baðlayan bað da böyle ince mi acaba?..
     Bað mý? Hangi bað?.. Issýzlýk dalgalanmýþ baðlarýmýn üzerine ve sürüklemiþ onlarý engin denizine. Ýstemiyorum artýk insanlarýn sahte gülüþlerini, istemiyorum artýk caddelerin anlamsýz kalabalýðýný, istemiyorum artýk ben olmayý...
     Uzunca bir sopa vardý küçükken meþe aðacýndan oyduðum, kýlýç kadar ölesiye baðlý olduðum. Onu her elime alýþýmda o meþe aðacýný ve uçsuz bucaksýz, mutluluðun sýnýr tanýmadýðý, yaþýtlarýmýn özgürce koþtuklarý, güneþin sýcaklýðýyla ýslattýðý, çocukluk düþlerimin gerçekleþtiði, duyularýn mekanik deðil içten iþlediði, rüzgarýn sýnýrsýz ustalýkla senfoniler verdiði topraklarý hatýrlardým. Elimde tuttuðum sürece onu, yaþýyordum çocukluk yýllarýmý. Tekrar... Tekrar... Sýkýca sarýldým ona bugün. Göz yaþlarýmý verdim ona son defa. Belki yeþerirdi, belki geri döndürürdü beni zamana. Sihirli bir asa olurdu belki sevgi daðýtýrdý körelmiþ zalim ruhumdan insanlara. Onunla parçaladým televizyonu. Vakti çoktan gelmiþti zaten. Annemin anlattýðý masallara benzemiyordu hiçbir masalý. Beni uyutacaðýna daha tedirgin ediyor, okuduðum bütün kitaplara hakaret edercesine þarlatanlýklar yapýyordu her gün. Parçalandýkça, daha küçük parçalara ayýrmak istedim. Ne yaparsam yok olmuyordu. Sadece daha küçük, daha küçük... Bu yok etme isteðini bana verende o deðil miydi? Ucuz aslýnda her þey, çok ucuz...

     Yine durgunluk...
     Vakit geldi artýk. Bak saatine... Onun bile pili bitmiþ duruyor ayný yerde. Bugün günlerden ne? Cumartesi güneþine benziyor güneþ. Onunla tanýþtýðým, onun öldüðü, mezar taþýnda gözlerini okuduðum gündeki güneþle ayný güneþ... Sýcaklýðý ýsýtýrken, pýrýltýsý gülücükler daðýtýyor yine. Sahte olan þeyi görüyorum ben pis yalancý...
     Açtým camýmý sonsuzluða ve artýk yolculuðuma baþlamalýyým beni neyin beklediðini bilmediðim, sonlu baþlangýcýn erdemli, yalnýz, kibirli, kendi içinde aðlayan, kararsýz, meþe aðacýnýn geri kalanýnýn beni beklediði yere... Sonsuzluða... Artýk acýlarla yaþamaya mahkum olanlarýn benimle gurur duyma zamaný geldi...

     Acý ve daha mutlu...