Henüz birkaç saat önce, küçük misafirimi uðurladým. Onbir yaþýnda, güzel bir kýz. Yeðenim. Ýki haftadýr bende kalýyordu. Bugün otobüse bindirip, Ýstanbul'a yolcu ettim kendisini.

Onu yolcu edip evime geldiðimde, kendisinden kalan izler çok etkiledi beni. Sanki , günlerdir salona koku veren bir gül, solmuþtu sonunda. Ama salon hâlâ mis gibi kokuyordu. Yattýðý odada boþ askýlar vardý. Yataðýný da yarým yamalak düzeltebilmiþti.

Masanýn üzerinde, çeþitli resimleri yapýþtýrdýðý dosyasý duruyordu. Ýleride geldiðinde yine kullanmak için....Birkaç tanesi çiðnenmiþ sakýz paketinin içinde iki tane sakýz vardý az ötede. Unutmuþ olmalý diye düþündüm......Bilgisayar masasýnda, hazýrlamaya çalýþtýðý soyaðacý þemasý..........

Birden bir hüzün kapladý içimi. Keþke onunla daha fazla ilgilenebilseydim. Gösterdiði bazý yanlýþ davranýþlarda, öðretmen kimliðimi takýnýp, ona öðütler vermeseydim. Yemek yerken daha dikkatli olmasý gerektiðini; hafifçe eðilip yürürken, dik yürümesini ikide bir söyleyip durmasaydým. Sabahleyin kalktýðýnda, ilk iþinin yataðýný düzeltmek olduðunu, hatýrlatýp durmasaydým.......Keþke onu daha sýklýkla kucaklayýp, gül yanaklarýndan daha çok öpseydim. Kendisini çok ama çok sevdiðimi , keþke daha fazla söyleseydim.

Güle güle Gülce! Sen þimdi yoldasýn. Umarým güzel anýlarla gidiyorsun buradan. En kýsa zamanda yine gel. Eksik býraktýðým þeyleri tamamlamak istiyorum. Seni çok ama çok seviyorum.