Yazmaya korkuyorum. Yazýp da ayný þeyleri yaþamaktan ya da yazdýklarýmýn yine ayný þeyler olmasýndan korkuyorum. Damlalarým damlamýþ damlamýþ da deniz olmuþ denizlerimse okyanuslarýmý uçsuz bucaksýz etmiþ oysaki. Bir damla daha, bir damla ve bir tane daha damla…

Nasýl bir boþluktayým, yatýyorum ama hiçbir yerim yere deðmiyor. Yürüyorum ama ayaklarým yere basmýyor. Düþünüyorum ama düþünemiyorum. Bir boþluk kafamda, uçuyorum da uçuyorum. Dokunuyorum, bir boþluk ve yine dokunuyorum ama hiçbir þey hissetmiyorum. Sonra bir bakýyorum ellerim kollarým var ama yok. Oysaki onlar da benim deðilmiþ. Sonra bomboþ bakýyorum doluyu görmek için. Bakýyorum, bakmaya çalýþýyorum ama göremiyorum. Gözlerimi ovuþturuyorum ama görmez olmuþ gözlerim. Hatta biraz daha ovuþturuyorum, kör olmuþum ben. Aynaya bakýyorum öylesine boþ bakan bir çift göz ve bilinçsiz bir kütle. Öylece bakýyor bana, bomboþ, kör gibi…

Parmaðýmý götürüyorum aynadaki görüntünün gözüne. Korkak bir kol yavaþ yavaþ, þuursuzca kalkýyor. Bir parmak ürpererek yaklaþýyor karþýsýndaki ele. Ve buluþuyorlar gözünde görüntünün. Ama bir bakýyorum ki gözüm kör olmuþ, parmaðým parmakla buluþmuþ oysaki gözü hiçe sayarak.

Ve þimdi ayýrýyorum parmaðýmý parmaðýmdan. Ýkimiz de sol göðsümüze götürüyoruz elimizi. Nasýl bir acýdýr oradaki, nasýl bir boþluk ve nasýl bir kýrýklýktýr, inanamýyorum. Sesini dinlemeye çalýþýyorum umutsuzca atýyor ama öylesine atýyor, bomboþ. Söküp atýyorum yerinden. Kalpsiz bir beden, acýyla çýrpýnan bir ruh kalýyor elimde…

Funda...