Kýrk Haramiden birisiydi.

-     Ben senin neyinim?

-     Erkeðimsin.

Kafasýný kurcalayan sorudan kurtuldu. Cinsiyetini onaylatmaktan keyif aldý. Kimliðinin rengini de deðiþtirmesine gerek kalmadý. Genel kullaným alanlarýnda kendisine ayrýlan yerin nereler olduðunu, þimdi daha iyi biliyordu.

-     Erkeksen çýk dýþarý!

-     Bekle. Geliyorum.

Dýþarýya çýkmadan, elleriyle kendisine yoklama çekti. Her þey yerli yerindeydi. Derin bir nefes alarak, oh çekti. Apar topar dýþarýya çýkmak üzereyken durdu. Duvarda asýlý olan takvimi eline aldý. Gününü gösterecekti.

-     Bana erkek gibi söz ver!

-     Söz.

Ýçinden kuþku bulutlarý geçse de yaðmur damlalarý boþaltmýyordu. Islanmayacaðý için sevindi. Verdiði sözleri hazýrlarken, itina gösteriyordu. Emek harcýyordu. Bu nedenle de bir anda iki dudaðýnýn arasýndan çýkmýyordu. Bu sefer istenilen sözü çok basit hazýrladý. Ýstenilen bir ömür boyu mutluluktu, mutluluksa bedeninin her yerinde yatan madendi.

-     Senden baþka erkek tanýmam.

-     Bence de tanýma

Herkesin tanýmasýndan hoþlanmýyordu. Onu tanýyacak olan sadece belli kiþiler olmalýydý. Onu tanýyor olmak, ona göre ayrýcalýktý. Ýkizi olmadýðýna da içten içe sevinip duruyordu. Bütünüyle ve her þeyiyle gerçekti. Karþýsýndaki kadýn da rüyalarýnýn kadýnýydý.

Kýrk Haramiden birisiydi.

Kaçýncýsý olduðundan da habersizdi.

Asýl olan, dillere düþmekti.

Düþtü.

Reklam panosuyum. Yapýlan reklamý deðil, kimin reklamý okuduðuna dikkat ederim.