HÝÇ AYRILMADIK DEDE

Karlarýn üzerine yazýlmýþ bir öyküydü bu
Kara kýþýn ortasýnda yüreklerdeki yerinden göçüp
Doðduðu topraklara gömülen dedemin hikayesiydi
Bir gün ansýzýn duymuþtum gidiþinin haberini
Gözlerim o an akýtmýþtý yaþlarýný bitmeyecekmiþcesine
Baþka bir þey düþünmeden onunla olan anýlara dalmýþtým
Kaybolurdum derin ve uzun hayatýndaki kesitlerde
Ama olsun kaybolayým bilmediðim bir aný da
Kaybolayým ki dedem hep kalsýn yaný baþýmda
Gözlerinde gördüðüm sevgi de hayat bulayým
Aldýðým her nefesi onun kanatlarýnýn altýnda tadayým
Yeter ki o girmesin gözlerimin önünde kara topraklara
Ama þimdi ben onsuz ruhtan baþka bir þey deðilim
Gökyüzündeki güneþe, yanýmda esen rüzgara
Gözlerimin önünde salýnan denize inanamaz oldum yokluðunda
Onsuz bir baþýma kaç mevsim geçip gitse de yaný baþýmdan
Ben hep seninleyim dede hemen gözlerinin önünde
Ve sana bakýp gülümsüyorum senin hayata gülümsediðin gibi
Aramýzda olmasan da adýn hep aðzýmda dede
Ve sürekli senin adýný haykýrýr durur oldum
Þu an bilmediðim bir yerde önümdeki denize bakarak
Seni anýyorum rahmetle gözlerimdeki yaþlarla
Ve senin için dalýyorum bilmediðim bir sokaða
Yüreðimde sevgin, hafýzamda yüzün, gözlerimde gözlerinle birlikte
Kayboluyorum bilmediðim diyardaki bilmediðim bir sokakta
Yanýna gelip cennette seninle birlikte sonsuz olmak için
Mezarým ise mezarýnýn yaný baþýna yapýlýp
Beraber bakýyoruz ufuktaki güneþe
Aynen hayattayken hiç ayrýlmadýðýmýz gibi.