Ay gündüze, güneþ geceye karýþýyor. Kan terle bir oluyor. Kan tere karýþýp alevleri bütünlüyor. Ve alevler, alevler sonum oluyor... Gün dönüyor baþýmýn etrafýnda. Burnumda çürümüþ kan kokusu. O kadar keskin ki burnumu zorluyor. Gecelerim uykusuzluktan asil, uykusuzluk yalnýzlýðýn en muhtemel þekli. Uykusuzluk bütün gerçekleri daha bir gerçek görebilme vakti…

Gece insan yalnýz, kimsesiz. Rahatsýz edebilecek bir olgu yok baþucunda. Yalnýz kendisi var. Birde düþüncelerdeki gerçekler.

Geceler bütün çýplaklýðýyla uzun, geceler zor ve geceler uykusuz. Uykusuzluktan harap olmuþ gözlerime intihar gösterileri eþlik ediyor. Hayallerim ipte sallandýrýyor kendini, özlemim bileklerini kesiyor. Ýnancým yüksek bir binanýn tepesinden kendini atýyor. Güvenim... Güvenim ise duvara sürüyor kendini büyük hýzla.

Gün dönüyor, gündüz geliyor gözlerime. Hayallerimi kurtarýyor güneþ, ýþýnlarýyla ipi yakarak. Alabildiðim nefes kanýma karýþýyor, kanýmdan bileklerime. Bileðimde ki kesikleri kurutarak özlemimin ölümünü erteliyor.

Fakat ya güven, ya inanç?

Hýzla devam eden bir tutkuyla gidiyor duvarýn üzerine. Gün onu kurtarmaya inatçý, o güne fýrsat vermemeye... Yeni gün tam ona yetiþecekken çarpýyor duvara. Ve güven bin bir parça. Þimdi nasýl toparlayabilir beyni patlayan güveni. Kolu, kanadý kýrýlan güvene bakýyor gün. Kurtarýlacak gibi deðil. Dizlerinin üstüne çöküyor o görüntüyü görünce. Uzun bir süre seyrediyor. Zamanýnýn en deðerli anlarýný güvenin parçalanmýþ halini izleyerek gidiyor. “Þimdi, þimdi bu uykusuz beden güvensiz kaldý. Bu özlerse daha deli özler. Bu hayal ederse daha eþsiz hayal eder. Fakat eylemsiz, fakat istemsiz ve eksik” diyor gün.

Ölen güveni izlerken inancý unuttuðunu fark ediyor. Panikle etrafýna yayýlýyor gün. Bulamýyor bina üstlerinde inancý. Yerlere bakýyor. Ýnanç iþte orda bir binanýn dibinde, yerle bütünleþmiþ. Hala yaþýyor, fakat sakat. Bacaklarý kýrýlmýþ, inancý gitgide eksiliyor. Gün büyük bir hýzla doðuyor bacaklarýn üzerine. Kýrýklarý onarýyor yeniliðiyle. Fakat olmayacak kadar cansýz ve eksik. Olsun diyor gün. Yeniliðimle iyileþir zamanla, artar inancý.

Gün tamamlýyor kendini. Ýntihar hissi uyandýran gece erteleniyor bir sonraya. Yeni eksiklikler bulma avuntusuyla. Gün, zaferine bakýyor. “Güveni kaybettim, inanç ise eksik kaldý. Olsun bu kadarýný kurtardým. Hiç deðilse hala yaþamak istiyor insan evladý…” diyor kendi kendine.

O günden sonra insan; hayallerine sýmsýký baðlý, özlemleri çok acý ve tutkulu. Güveni ölü, yok… Ýnancý ise olmayacak kadar az. Þimdi insan inanmaya aç. Ama inanamayacak kadar deneyimli. Güvenemeyecek kadarsa kontrollü…

Ýnsanoðlu bu yüzden bu kadar kör ve bu yüzden bu kadar çaresiz bir yaþam sürüyor. Güveni yok, inancý eksik. Olan inancýn tamamý ise sahtekâr insanlara heba ediliyor. Kendine bile inanamýyor insan. Kendine bile eksik hissettiriyor inancýný.

Gün bitmeye korkuyor, yine gecelere býrakmak istemiyor insanýn duygularýný. Bir ýþýk býrakmalý insanlara diyor. Bütün görkemiyle büyüleyen Ay’a emanet ediyor insanlarý. Ama bazen Ay bile yetersiz kalýyor umuda…