DÝKKAT:BU ROMANIN BÝTÝÞ SAYFASIDIR.
Son nefesini sevdiði adamý düþünerek vermiþti HASRET. Onun için dünya yaþamý bitmiþti. Artýk sadece diðer yaþam vardý onun için. Ne kadar yol aldýysa kendisine dair mükâfatýný alacaktý. O gün onun son günüydü ama normal bir günmüþ gibi yaþadý. O gün o yine bulutlarý görmüþtü. O gün yine kocasýný sabah kaldýrmýþtý. O gün yine sevdiði adamý düþünmüþtü ve yine acý hissediyordu. En çokta bunu sevmiyorum. Yani sýradan bir günmüþ gibi öldüðü günü yaþamasý. Ölüm tarif edilemez derecede tuhaf bir þey. giden sensin ama geride kalanlar acý çekiyor mesela. Yani son gününü normal bir günmüþ gibi yaþamak gerçekten kötü deðil mi? bilseydi? Mektubu yazmak yerine gider miydi ki sevdiði adamýn ayaðýna. Ya da özür diler miydi onu hiç sevmediði için kocasýndan. Bir gün gelecek ve herkes oraya gidecekti. Ýþte o gün yüzleþme baþlayacak herkes kendi için bir þeyler söyleyecekti. Kocasý Hakký eve gelmek üzereydi. Karýsýný görmenin heyecaný vardý yine suratýnda. 5 yýllýk evlilerdi ama o hala ilk gün ki gibi seviyordu karýsýný. Ona Tuna’yý unutturmak için her þeyi yapýyordu ama Hasret her seferinde unutmuþ gibi yapýp gerçekte unutmuyordu. Kalbi Hakký ya karþý donuk bir buz kalýbý gibiydi. Gönül istemeyince gözler de susuyordu. Her þey bakýþlarýndan anlaþýlýyordu aslýnda. Karþýlýksýz seviyordu Hasret’i Hakký. Onu her þeyiyle kabullenmiþti. Onun baþkasýna deðer verdiðini bile bile yine de seviyordu onu. Kim bilir belki de onun için aþk buydu. Herkes için farklý bir þey midir aþk? Yoksa herkes ona verileni mi yaþar? O ona verileni yaþadý. Onsuz hayat anlamsýzdý Hakký için. Kim bilir belki sever diye bekledi bunca yýl, belki sevmese de olur dedi. Sadece bir þeye inanýyordu onsuz yaþayamazdý. Eve oldukça yaklaþmýþtý evin önünde kalabalýk vardý. Þaþýrdý. Garip bir duygu hissetti. Sanki anlamýþtý. Herkes dýþarýdaydý. Bütün uðultular birbirine karýþmýþtý kulaklarýnda. Eve her adýmýnda biraz daha gürültü artýyordu. Durdu. Dýþ kapýnýn önündeydi. Samimi komþularý Semra Haným yanýna geldi. Dokunaklý bir ses tonu ve yaþlarla:
-baþýmýz sað olsun. dedi.
Bu üç kelime kulaklarýnda defalarca yankýlandý. Birden sendeledi ve arkasýndan yere yýðýldý. Bayýlmamýþtý ama kendinde deðildi. Gözyaþlarý hýzlý bir þekilde döküldü yanaklarýndan. tuzlu gözyaþlarý üzerindekileri ýslatmaya baþlamýþtý. Gözyaþlarýný silerek:
-nerede? Diye sordu.
Semra hanýmda aðlamaklý bir sesle:
-içeride. Diye cevap verdi.
Koþar adýmlarla içeri girdi. Beyaz çarþafý görünce duraksadý. Yavaþ ve cesaretsiz adýmlarla beyaz çarþafa yaklaþtý. Hala aðlýyordu. Çarþafý açtý. Karþýlaþtýðý görüntü karþýsýnda tekrar sendeledi. Biricik karýsýnýn dudaklarý mosmor bedeni sopsoðuktu. Öylece yatarken güldüðünü fark etti. Þaþkýndý biraz da. Daha fazla dayanamadý ve çarþafý kapadý. Çarþafýn üstüne sarýlarak aðlamaya baþladý. Görevliler gelip aldýlar. Karýsýnýn artýk gittiðine hala inanmýyordu. Yere yýðýldý. Baygýnlýk geçirdi. Sabah gözlerini açtýðýnda tanýmadýðý bir yerde tanýmadýðý bir yataktaydý. Hemþireler gelince hastanede olduðunu anladý. Hemþire:
-merhaba dedi.
Ama Hakký da hiçbir ses yoktu. Tekrar konuþmaya baþladý hemþire:
-iyi misin?
Yine cevap gelmedi. Muhabbet edemeyeceklerini anlayan hemþire direk konuya girdi ve bir kaðýt uzattý:
-al bakalým. Bunu karýnýn elinde bulmuþlar bize verdiler bizde sana getirdik.
Hakký hemen doðruldu ve ani bir hareketle kaðýdý aldý. Hýzlý bir þekilde okumaya baþladý. okurken gözyaþlarýna boðuldu. Mektubun ona ait olmadýðýný anladý. þimdi neden güldüðünü anladý son nefesini verirken bile onu düþünmüþtü. Hasrete kýzamazdý. Onu Tuna yý sevdiði için yargýlayamazdý. Bütün kelimeler sanki beyninde bir kez daha tekrarlanýyordu. Ona niye ben deðil? Diyemezdi. O niye baþkasýný sevememiþti? O niye illa hasreti istemiþti? O yaptýklarýnýn cezasýný çekiyordu. Bu bilmecede herkes sýrasýyla günahýný çekiyordu. Bu aþkýn bedelini hasret hayatýyla ödemiþti. Yataktan kalktý. Giyindi. Kimseye bir þey söylemeden hastaneden çýktý. Yolda ne yapmasý gerektiðini düþündü. Artýk daha fazla hata yapamazdý. Mektubu asýl sahibine vermeliydi. Bir yandan cenaze iþleriyle ilgileniyor bir yandan da Tuna’yý bulmaya çalýþýyordu. Sonunda bir iz bulmuþtu, küçük bir sahil kasabasýnda yaþadýðýna dair. Kalktý oraya gitti. Küçük bahçeli þirin bir evleri vardý. Onu buldu. Yýllar geçmiþti ama o hala hiç deðiþmemiþti. Yanýnda karýsý vardý. Tuna’nýn karþýsýna çýktý. Tuna da onu tanýmýþtý. Birbirlerine yaklaþtýlar. Tuna hem öfkeli hem üzgün hem de þaþkýn bakýyordu. Konuþmaya baþladýlar. Hakký:
-uzun zaman oldu.
-epey uzun bir zaman 5 sene.
-evet. nasýlsýn?
-nasýl olmamý bekliyorsun?
Karýsý lafa karýþtý:
Tuna bizi tanýþtýrmayacak mýsýn?
-tanýþýn tabi, eski bir arkadaþým.
El sýkýþtýlar ikisinin de yüzünde hafif bir tebessüm vardý. Karþýlýklý “memnun oldum” dediler. Tunanýn karýsý yani Handan sofrayý hazýrlamýþtý.
-lütfen buyurun beyefendi.
-teþekkür ederim.
Herkes sofraya oturmuþtu. Bir tek Tuna’ nýn kýzý yoktu? Birden birinin sesi yükseldi Handa nýn sesiydi:
-hasret. hadi sofraya gel kýzým.
Hakký sofraya eðik baþýný hayretle kaldýrdý ve devam etti:
-kýzýnýzýn adý hasret mi?
Handan yanýtladý tuna hiç konuþmuyordu.
-evet, babasý koydu. Duymadý herhalde ben bir çýkýp bakayým þuna.
Hakký þaþkýn, üzüntülü bir þekilde yere bakmaya baþladý. Ýkisi de yere bakýyorlardý. Tuna baþýný kaldýrdý.
-Hasret nasýl?
Hakký buruk bir sesle cevap verdi:
-Hasret’i kaybettik.
Tuna’nýn elindeki kaþýk þaþkýnlýktan yere düþtü. Gözleri doldu aðlamaklý bir sesle:
-nasýl? Diye sordu.
Hakký:
-kanser, bildiði halde benden saklamýþ, resmen ölüme gitmek gibi bir þey bu. resmen bir intihar. Hala seni unutamamýþ. Seninle sýrf çocuðun evliliðinizden önce doðduðu için, çocuðun babasýz kalmasýn diye iliþkisini kesmiþ. Yani çocuðun için senden vazgeçmiþ.
Elini cebine atarak zarfý çýkardý. Ve devam etti:
-bu mektubu sana yazmýþ her þeyi açýklýyor. Zarfýn arkasýnda adresim yazýyor eðer onu görmek istersen istediðin zaman gelebilirsin. Ben gitmek zorundayým.
Vedalaþtýlar ve Hakký gitti. Gecenin karanlýðý çökmüþtü her yere. Tuna mektubu açtý titrek elleriyle. Okumaya baþladý. Aðladý. Bir daha ve bir daha okudu. tekrar aðladý. Mektup adeta gözyaþýyla ýslandý. Uyuyamadý. Eþyalarýný hazýrladý. Kýzý uyuyordu. Onu alnýndan öptü ve yola çýktý. Sabah hakký uyanmýþtý. Kapý çaldý. Gelen Tuna’ydý ve:
-beni ona götür. dedi.
Hakký hiçbir þey demeden giyindi. Yola çýktýlar. Tuna’ nýn elinde papatyalar vardý. Hakký bir papatyalara baktý bir Tuna’ya. Gözleri doldu. Ne kadar büyük bir yanlýþ yaptýðýný anlamýþtý. Ama hasrete olan aþký gözünü döndürmüþtü. Adeta bir canavara dönmüþtü ve farkýnda deðildi. Ýstemediði halde birini onu sevmeye zorlamýþtý. Kabristana gelmiþlerdi. Ýkisi de yavaþ adýmlarla ve dolmuþ gözlerle içeri girdiler. Mezarýn baþýna geçtiler. Birinin güneþ arkasýndan vuruyordu birini ise aðaçlar gölgeliyordu. Hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý tuna. Þimdi orda iki kiþi vardý. Biri sevdiði ama evlenemediði biri ise sevmeden evlendiði adam. Birini hala seviyor zamaný geri döndürebilse evlenirdi birini ise sevmiyor ama onunla evliydi. Akýllardaki soru þuydu þimdi aþk kazanmýþ mýydý? Ýþte bunun cevabý herkeste gizliydi. bunun cevabýný herkes verebilirdi. kimine göre kazanmýþ kimine göre kazanmamýþtý. Tek bir gerçek vardý aþkýn günahýný herkes ödemiþti. Kimisi sevdikleriyle, kimisi hayatýyla. Ve ben o küçük kýz. Hasret. Ancak gerçek hasret olabildiðim zaman öðrendim bunlarý. Þimdi o kadýný sevmeli miyim? sevmemeli miyim? bilmiyorum. O Ýyi biri mi? kötü biri mi? bilmiyorum. Bildiðim tek þey benimde ayný þeyleri yaþadýðým. Yani bir sondan çýkan baþlangýcý yaþýyorum. Þuan kabristandayým. Ve o kadýnýn mezarýnýn yanýnda babamýn mezarý var. Romanýmýn son cümlelerini yazmaktayým. Tek düþündüðüm benim sonumla doðacak baþlangýçlar ve tek düþündüðüm benim aþkýmýn bedelinin ne olacaðý ve yýllar geçtiðinde benimde bedenimin toprakta olup olmayacaðý. aþk adeta bir kýsýr döngü. o kadýndan ne nefret ediyor ne de onu seviyorum. kabristanda bazen bir adamla karþýlaþýyorum. bu hakký olmalý. karýsýnýn mezarýnýn baþýnda sürekli aðlýyor ve sonra dönüp babamýn mezarýna bakýyor. þaþýrdýðým þey bana kimsin diye hiç sormadý. sadece bir kere sen hasretsin deðil mi? dedi. o küçük kýz deðilim artýk her þeyi anlýyorum ve biliyorum. babam zamaný geldiðinde iyi ki anlatmýþ. þimdi onlarý nasýl yargýlamalýyým bilmiyorum! Þimdi buradan çýkacaðým çýktýðým zaman ne olacak bilemiyorum tek bildiðim þey baþka hasretler olmamasý için uðraþacaðým. eðer deli gibi seviyorsam ki seviyorum bunu itiraf edeceðim ne kadar korkak ne kadar cesur olurum bilmiyorum. güneþ batmak üzere. her taraf tupturuncu. etrafýmda iki kelebek uçuþuyor. Ýkisi de býraktýðým papatyaya kondu. artýk gitme vakti. umarým benim baþlangýcým iyi olur. Bu bir son olduðuna göre baþkalarýnýn yeni baþlangýcýdýr. Bu hikâye böyle bitti ama geride kalanlar kaderlerini yaþamalýdýr.



Kader;
Bazen acý bir lokma,
Bazen bir pamuk þekerdir.
Önemli olan sabretmek,
Pamuk þekeri yiyebilmektir.

Küçük kýzdan sevgilerle;
ÝREM TURGUT…