- Ne oynuyorsun?

- Ne olursa, oynarým.

Fark etmiyordu. Þiþenin içinde görülen sývý kýrmýzýydý. Ama mavide olabilirdi. Yer ve zamanýn anlamý yoktu. Kalitenin önemi vardý. El deðmeden hazýrlanmalýydý. Hazýrlýklýydý. Sular seller gibi yok edici deðildi. Aksine fanusun içindeki balýk gibiydi. Yerinde duramýyor, dolanýp arada sýrada aðzýný açýp kapatýyordu. Bir bütündü her þey o da bütünü tamamlayan en son parçaydý.

- Artýk oynama.

- Neden?

Ayarlanmasý gerekiyordu. Ayarlarla oynamaya baþladý. Ýnce ayar verme konusunda yetenek sahibiydi. Bütün kaba iþler olabilirdi. Ama incelik bir baþkaydý. Hassas bir konuydu. Bundan dolayý da ince parmaklara ihtiyaç duyuluyordu. Parmaklarý kalem gibiydi. Ýki ileri bir geri olan kýsýmsa, iþin sýrrýydý.

- Oynarken dikkat et. Bir þeyleri kýrma.

- Sen merak etme. Sadece seyret ve gör.

Acemice davranmýyordu. Attýðý her adýmýn, ölçeklerle deðerlendirilemeyecek planlarý vardý. O nedenle rahattý. Rahat olduðu içinde, oynadýðý meydanlar geniþti. Oynuyor olmasýnýn anlamlý olduðunu düþünüyordu. Kýrma eylemi bir yana, çatlaða bile izin vermeyecek kadar oynuyordu. Oynarken de elleri ve kollarý sürekli hareket halinde oluyordu. Yakýþtýðýný hissedip durdu.

- Oynarken kaþýn gözünde oynuyor. Ne güzel.

- Güzel tabi. Herkesin ki oynayamaz. Bunu da bil.

Denge ustasýydý. Çocukken tahterevalliye ilgisi vardý. Bu nedenle de spora karþýda yabancýlýk çekmiyordu. Doðuþtan sporcuydu. Dengeleri alt üst edecek kadar da yetenek sahibiydi. Ama bu yeteneðini göstermekten yana deðildi. Yanlýþlýkla prize parmaðýný sokup, çýkarsa da vücudu dengeli tepki veriyordu.

- Sen her oynayandan anlarsýn deðil mi?

- Ýþi çabuk kaptýn.

- Evet. Kaparým.

Oyuncudan anlardý. Ama ne oynandýðýndan ise anlamazdý. Aynanýn karþýsýnda orasýný burasýný düzeltirken bile oynayan, kaþ ve gözleri dýþýndaki organlarýna hayranlýkla bakýp duruyordu.

Ýlk yardým çantasýyým. Ama arabanýn bagajýndaki takoz deðilim…