Kendi ekseninde dönermiþ dünya.
Gece ve gündüz, bu nedenle olurmuþ hep.
Bir tarafta aydýnlýk diðerinde ise karanlýk,
Sanki her biri, iki dirhem bir çekirdek,
Kýl aldýrmaksýzýn burnundan,
Koþuþturup dururmuþ, o, ardýn sýra diðerinin peþinden.
Allanýr pullanýr ve kendi gerçekliðine doðru
Haykýrýrmýþ ulaþtýðýna, o gür sesini.
Iþýðýn yokluðundan sýzlanmaya ne hacet demiþ karanlýk olan,
Ýþte sana, özlem duyman halinde yolunu aydýnlatacak
Iþýl-ýþýl parýldayan yýldýzlarýmý vermekteyim.
Ayýplarýný, tüm o kusurlarý örten karanlýðýmdan,
Deðerini bilmezde, yanýlýrsan eðer
Ve dönmek istersen tekrar o geldiðin yerlere, çýplaklýðýna,
Vermekteyim sana, bir oyalanýþ hediyem olsun bu diye.
Hem, bunca dinginliði bulmuþken koynumda bilmem
Hala ne aramaktasýn iki yaka arasýnda salýnan o ihanet döngüsünde.
Evet, geceler senin için belki soðuk ve ürpertici elbette
Ama varlýk, bak, hep bu eksende bulmakta kendi þeklini, övünç ve neþesini.
Ve sakýn unutma, o bir nice nazenin vücudun
Ateþli umut ve korkudan yoksun ataklýðý,
Zifiri karanlýðýmýn sonsuzluðunda yýkanýp durulmaktadýr hep böylece.

Aydýn AKDENÝZ