- Baba, manitayý gördün mü?

- Gördüm. Güzel manita yapmýþsýn.

- Eyvallah, baba.

Babaya göstermesi gerekiyordu. Gösterdi. Göstermese kahrýndan ölecekti. Ölmedi. Babanýn tek kiþilik jüri üyesi olduðu, güzellik yarýþmalarýna katýldýðýný sanýyordu. Babanýn alt yapýsýnýn kuvvetli olduðuna karar veriyordu. Babanýn onayýný almasý, onun adýna önem taþýyordu. Geç vakitlerde bile babanýn, neler düþündüðünden habersiz yaþýyordu. Babaydý. Bir kere de karar veriyordu.

- Çok babasýn.

- Hayýr. Ben tekim.

- Sen öyle zannet.

Babanýn genleriyle oynuyordu. Caný istediðin de mýsýr taneleri gibi çoðaltýyordu. Ama sürekli olarak, çoðaltmak istemiyordu. Arada sýrada olan sevdasýný dile getiriyordu. Dillenen sevdasý karþýsýndaysa mutlu olduðu hissine kapýlýyordu. Ruhunun derinliklerinde saklý olan ne var ise ortaya çýkarýlmasýna seviniyordu. Keþfediliyor olduðunu sanýyordu. Yeniden doðmanýn böyle bir þey olduðunu zannediyordu.

- Baba, temizleyelim mi?

- Temizleyin. Kurusýký olmasýn.

- Yaþ býrakýrýz. Emrin olur.

Babaydý. Ne diyorsa, harfi harfine yerine getiriliyordu. Kelimeler kusursuz olduðun da cümle de sýkýntý yaþanmýyordu. Hayatýnda bir kere giymemiþ olsa bile çizmeyi seviyordu. Geometri konusunda da sýkýntý yaþamýyordu. Kendi çapýnda eðleniyor ve eðlendiriyordu. Altýndan girip üstünden çýkmasý da anlamlý oluyordu.

- Evlat. Kendine çeki düzen ver.

- Hayýr.

- Evlat. Laf dinle.

- Hayýr.

Hayýrlý evlattý. Her halinden belli oluyordu.

Babalar gününüz, þimdiden kutlu olsun.

Babamýn oðluyum. Yer üstündeyken inkâr etmediðim, yer altýndayken dualarýmý esirgemediðim…