"Þayet sýcacýk bir yorgan ise istediðiniz, iliklerinizi ýsýtacak bir güneþten vazgeçmiþ olabilirsiniz..."

Elinden düþen kadehin parçalarýna uzun uzun baktý kadýn...

Bir intiharýn eþiðinde otururken ayaklarýnýn çektiði yöne baktý ve gülümsedi. Bazen bir derin nefes kadar kolay, bazen bir derin nefes kadar zor yaþamak diye kýpýrdattý dudaklarýný. Oysa hedef ile baþbaþa býraktýklarý on ikiden vurmuþtu. Bu bir bakýma iyi olabilirdi, kýrýlan kadehin parçalarýnýn çatý süsü oluþu gibi.

Sallanan ayaklarýnýn altýnda salýnan aþýklara baktý bir süre. Belki kendini býrakacaðý boþlukta onlarýn hayalleriyle kavrulacaktý ama yine de var gücüyle onlarýn hayallerine ortak olmaya çalýþtý. Konuþmakta zorlanýyordu. Ýçinden geçenlerin bir tanesini dahi yakalasa tutunacaktý hayata ama kayýp gitti her þey tüm varlýðý gibi...

Elleri arasýnda gerilen bir uçurtmanýn mutlu ettiði çocuðu gördü kadýn...

Bir uçurtma ile mutlu olmak veya bir uçurtmayla uçmak. Belki olmak ya da olmamak. Kim bilir en ufak bir hamle kimsenin tarifini yapamayacaðý bir baþlangýca iþarettir.
Belki ufuk çizgisinin rengi kadar berrak
Belki en mavi deniz sularý gibi düþsel bir güzellik yaþanacak...

Koltuðunun altýnda bir gül ve arasýna sýkýþtýrýlmýþ mektup ile hýzlý yürüyen bir genç gördü kadýn...

Kadýn gördü usta. Görebilmeyi öðrendi.

Sonra aþaðýdan yükseldi hýzlý yürüyen gencin öðütleri

Tercih etmemektir vazgeçmek,
Kýrýlmak deðil; dökülmektir.
Günahsýz þarkýlarýn nakaratýdýr,
Gelinin veda anýdýr vazgeçmek.

Her ne kadar vazgeçmeyi bilenler alsalar da hayatýn tadýný
Asla takdir edilmeyenlerdir onlar

Þimdi sen vazgeçeceksin
Ve
Bazýlarý
Çocuklarýn ulaþamayacaklarý
Yerde
Saklayacaklar
Seni