Güneþ yüreðimin kuytu köþelerine nüfus ediyordu
Solmaya yüz tutmuþ ne kadar umudum varsa, bereketiyle yeþertiyordu
Bir þeyler söylüyordu
Ýçimi ýsýtarak þevkin hasretini bitiriyordu

Ümidini kesme
Sabrý asla öteleme
Ruhunu bizarlýða terk etme
Ömrünü heba ederek yaþarken bir ölü misali nefeslenme diyordu


Aslýnda hakikat böyle deðilmiydi
Ne kadar heveslerimizi zerk etsek ve fakat nasibi bilmesek
Her sancýda ve çileler yumaðýnda aczimizle boyun büksek
Niyayetsiz olan rahmetin saðanaðýný kararmýþ kalbimizle görmezden gelsek


Her acý sanki zamansýz gibi
Gönül ram olacaðý adresi bilmezse kuraklýða razý olmak seçim þimdi
Her kadresinde aþk bulunan yaðmurun dili hiç anlaþýlmýyor sanki
Topraðýn uysallýðýnda gizlenen hamiyet, kul ikliminde anlaþýlmýyor zorki


Gözlerin hançer acýsýna razý olmasý
Kalbin çileyle yoldaþlýðýný sadakat içinde korumasý ve aþkla yaþamasýdýr
Vecdin her safhasýnda takvayý terennüm ederek sevdayý yudumlamasýdýr
Yar için divane olup, secdeye kapanmanýn meþkiyle halde yanmasýdýr


Haklýsýnýz dilim aðýr, sesim vicdanýmla herhelde saðýr
Sanki hasseten seçilmiþ kelimelerle yazmak sizler için fevkalade bir kahýr
Lakin serdedilen hal fakir, bitap olmuþ kalp sefil, zihin söyleyin neyime kefil
Hasrettiðim kelimeler niteliksizliðime amil, ayan olan halim bizarlýðýma vekil



Mustafa CÝLASUN