Çok okuyan bir toplum deðiliz maalesef. Gazetelerin bol fotoðraflýlarýný tercih eden, köþe yazarlarýndan haberi dahi olmayan, elinde kalýn kalýn romanlarý gösteriþ olsun diye gezdirip de tek bir sayfa bile okumayan bir yapýya sahibiz, en azýndan günümüz gençliðinin büyük bir kýsmý bu durumda. Kitaplar, artýk süs eþyasý gibi görülmekte. Ayda bir kitap bitirdik mi sanki dünyayý kurtarmýþ gibi bir tavýr takýnýp caka satmayý da ihmal etmeyiz. Bir de ikinci bir kitaba baþladýk mý artýk her þeyde söz sahibi hissederiz kendimizi. Maalesef bu tutum günümüzde artarak devam etmektedir. Ýþte size muhteþem bir örnek; geçenlerde bir kitapçýyý dolaþýyorum. Fakat gidiþimin sebebi bu sefer kitap almak deðil de okuyucularýn izlenimlerine misafir olmak. Kitap raflarýna göz atýyor, birkaç tanesinin arka kapak yazýlarýný okuyorum. Bazen de birkaç tanesini bir köþeye ayýrýyorum almak için. Tam 1 saat boyunca hem kitaplara göz attým hem de insanlarýn kitaplara yaklaþýmýna. Ýnanýlmaz bir sohbete kulak misafiri oldum. Bir edebiyat öðrencisi olarak bu istemeden duyduklarým benim için bir kýyamet alametiydi adeta. Ýþte duyduklarýmý aynen yazýyorum;

“-Aaa….Yaprak Dökümü’nün kitabý çýkmýþ… (hanýmefendi dizinin kitabý çýkmýþ diyor fakat dizinin kitaptan uyarlandýðýndan habersiz)

-Bak görüyor musun ne çalýþkan insanlarýz hemen de yazmýþlar kitabýný…(araya girmemek için zor tutuyorum kendimi)

-Sorma ya geçenlerde Aþk-ý Memnu’nun da kitabýný gördüm þok oldum vallahi... Bir görsen kitap o kadar kalýn ki maþallah dedim yazarýna… Halit Ziya diye bir adam varmýþ o yazmýþ kitabý… Ayy çok yakýþýklý olduðunu tahmin ediyorum… Çok da genç diyorlar… (hanýmefendimiz ünlü yazarýmýz Halit Ziya Uþaklýgil’i kastediyor fakat yýllar önce öldüðünden habersiz)

-Ayy… Alsak mý dersin Yaprak Dökümü’nü.

-Ne gerek var akþam izleriz nasýl olsa…

-Haklýsýn…(bence de çok haklý)

Konuþmalar bu þekilde sürüp gidiyor. Ben de o ortamdan gidiyorum. Bunlarý duyarken adeta öldüm öldüm dirildim ve hayatýmda hiç yaþamadýðým duygularý yaþadým. Kýyamet alameti böyle bir þey olsa gerek dedim kendi kendime. Hanýmefendilerin genç oluþlarý ise beni tümden hayal kýrýklýðýna uðrattý. Ellerinden kitabý düþürmemeleri gereken bu yaþlarda dizi müptelasý olup, kitaptan uyarlanan dizilerden habersiz, dizinin kitabýnýn yazýldýðýný düþünen bu düþünce tarzý karþýsýnda, kim olsa ayný þeyleri düþünürdü. Bu duyduklarýmýn ardýndan hýzla uzaklaþtým oradan, ayýrdýðým kitaplarý dahi almadan. Belki de o anlar hayatýmýn ender anlarýydý. Umuyorum ki bir daha böyle bir sohbete þahit olmam. En azýndan bunu kaldýramayacaðýmý iyi biliyorum.

Okumak illa ki binlerce roman bitirmek demek deðildir. Günde beþ on gazete okumayý da gerektirmez. Hiç olmazsa gündemi þöyle birkaç satýr okuyarak takip etmek, ayda bir kitap okumaya çalýþmakla iþe baþlanabilir. Zaten insan günde birkaç satýr okudu mu istese de býrakamýyor kitabý elinden.

Görüldüðü gibi okumuyoruz diyorum ama bu baþlýðý yazmak inanýn bana çok zor geldi. Böyle bir baþlýk atmaya vicdaným hiç el vermedi fakat bir takým gerçekleri belirtmek için de bazen vicdanýmýzý zorlamamýz gerekiyor. Ancak bu þekilde bazý problemleri halledebileceðimizi düþünüyorum…

HAFTANIN SÖZÜ: “Okumak, hayat trafiðinin yön levhalarýdýr.” (Rüþtü Bayýndýr)