Çok deðil birkaç dakika önce büyük bir sevgi gösterisiyle kýrmýzý kapýya kadar yolcu edilmiþti. Üç yýlýný verdiði iþ yerinde böyle bir uðurlama beklemiyordu. Mesut Bey’le Hamiyet dýþýnda herkes gözleriyle: ’ Seni çok iyi anlýyoruz, en doðrusunu yaptýn. ’ mesajý vermiþlerdi. Herkesin geçim telaþý, ekmek parasý kazanma derdi vardý. Bildiklerini söyleyemedikleri için kimseye sitem edemez, kimseyi suçlayamazdý. Dudaklarýndaki acý tebessüm gözlerindeki nemin ýþýltýlarýna karýþtý. Sokaktaki insanlara daha derin bir þefkatle baktý. Kim bilir her birinin ne büyük çaresizlikleri, ne derin iç çekiþleri vardý.
Önünden defalarca geçmiþ olmasýna raðmen, uzun süredir farkýnda bile olmadýðý binalarý, tabelalarý ilk kez görüyor gibiydi. Sanki daha bir aydýnlanmýþtý dünya, ýþýklý bir bahçede yürüyordu. Bakýp göremediði kaldýrým taþlarý, trafik ýþýklarý, köþedeki simitçi, Camlý Köþk’ün yaný baþýnda yerde yatan kocaman saat…. Her þey selamlýyordu onu: ’ Biz varýz ve senin dünyandayýz. ’ diyorlardý.
Öfke eriyordu ayaklarýnda. Zavallý birkaç insaný zavallýlýklarýyla baþ baþa býrakýp, yanmalarý için fýrsat vermiþti kendi yangýnlarýnda.
Aðýr bir yüktü iftira. Hele haklý olmak için insanlarýn sefilliði ortaya koyulacaksa. Aslýnda herkesin bildiðini sandýðý, fýsýltýlarla her fýrsatta konuþmalara hoþ bir malzeme olan yasak bir aþkýn- kendisini hiç mi hiç ilgilendirmediði halde- faturasýný ödeyeceðini nereden bilebilirdi?
Hamiyet, yanýnda çalýþtýðý Mesut Kozcular’ýn Halkla Ýliþkiler Uzmaný’ydý (!) Aslýnda ne bir üniversite bitirmiþ ne de halkla iliþkiler üzerine bir eðitim görmüþtü. Zeytin zeytin gözleri vardý insanýn içine iþleyen. Herkese gülücükler daðýtan kalýn dudaklarý kolay kolay her babayiðidin karþý koyamayacaðý türdendi.. Kýpýr kýpýr bir cazibe kokusu yayan balýk etinde bir hatundu. Giydiði her kýyafetin yakasýndan göðüsleri þöyle bir göz kýrpar , çoðu zaman olmazlarý olur eden bir týlsýma dönüþürdü.
Hamiyet, çevresinde pervane hayranlarýnýn tadýný çýkarýr, hemen herkese ortak bir konuyu, ballandýra ballandýra anlatýrdý.
-Bak, aramýzda kalsýn! Mesut Bey her fýrsatta Duygu’yla odaya kapanýyor, saatlerce çýkmýyor. Ne bulur bilmem ki bu kýzda?
Bazen inanmayan bakýþlar görünce de:
-Vallahi ya! Tabii siz mesai bitiminde gidiyorsunuz, ben burada kalýyorum her þeyi görüyorum, diyerek ikna yollarý arardý.
Mesut Bey, çevresinde dönen dedikodulara aldýrýþ etmez; her þeye hakim patron(!) edasýyla kasým kasým, Hamiyet’in bir dediðini iki etmez ; iþ yerinin kapýsýnýn rengine kadar her þeyi ona sorar; saçma da olsa her dediðini yapardý.
-Dýþ kapý kýrmýzý olacak, hem de ateþ kýrmýzýsý , diye tutturmuþtu Hamiyet.
-Böylece daha çok insanýn dikkatini çeker, al benisi artar.
-Tamam yavrum, dediðin gibi olsun, hemen yarýn baþlatýrým sen yeter ki iste.
Ertesi gün hemen kapýnýn ölçüleri alýnmýþ, birkaç gün sonra da ýþýltýlý tabelalar asýlmýþ, ateþ kýrmýzýsý kapý yerine takýlmýþtý. Oysa beyaz olsa, arýnmýþlýðý, saflýðý, temizliði çaðrýþtýrsa…’ Boþ ver! ’ diye mýrýldandý elinde olmadan. Artýk iþ hanýna girip, iyi bir avukat arayan herkesin ilk dikkatini çeken, Mesut Kozcular’ýn bürosuydu. Fena da gitmiyordu iþleri, artýk kýrmýzý kapýnýn mý, Hamiyet’in mi hikmeti bilinmez, iyi kazanýyorlardý.
Birden silinip atýlmýyordu hiçbir þey.Ne yalanlara ne oyunlara þahit olmuþtu da kör, saðýr, dilsiz olmuþtu þu aciz baþ. Acý bir tebessüm yayýldý dudaklarýna. Sýradan bir telefon sesiyle deðiþmiþti hayatý:
-Utanmýyor musunuz siz benim eþime iftira etmeye?
Anlamamýþtý.
-Anlayamadým, kiminle görüþüyorum?
-Ben Mesut Kozcular’ýn eþiyim. Duygu’yla eþim arasýnda bir iliþki olduðunu anlatmýþsýnýz Hamiyet’e, koskoca avukat olmuþsunuz size ekmek veren insanýn hayatýyla oynamaya nasýl vicdanýnýz izin veriyor? Mesut Kozcular adýný kirletmeye ne hakkýnýz var?
Ýnanamamýþtý.
-Ne diyorsunuz hanýmefendi? Hamiyet nasýl böyle bir þey söylemiþ olabilir? Ýnanýn bu çok insafsýzca bir yalan, diyemeden telefon çat! diye kapanmýþtý yüzüne.
Ýþ Haný’ýnýn çaycýsýna, temizlikçisine varana kadar herkesin hemen her gün Hamiyet’le tadýný çýkara çýkara muhabbetini ettikleri konu kalývermiþti üstüne. Üstelik bunun doðru olmadýðýný bir þeyleri ört bas etmek adýna uydurulmuþ bir yalan olduðunu bilen tek kiþiyken. Aslýnda en zavallý olan da Duygu’yken…Sabaha kadar uyumamýþ, ne yapmasý gerektiðini bir türlü bulamamýþtý.
Mesut Bey, ertesi gün hiçbir þey yokmuþ gibi davranmýþ, Hamiyet olanlardan habersizmiþ gibi sinsice kaçýrdýðý bakýþlarýnýn altýndan, zafer kazanan bir insan edasýyla yerini biraz daha saðlama almýþtý. Artýk herkes biliyordu ki: ’Hamiyet bu iþ yerinin olmazsa olmazýydý. ’ Mesleðe baþladýðý ilk günden bu yana kaç insanýn masumiyetini kanýtlamýþ, kaç insaný kurtarmýþtý. Ama böylesi bir iftira karþýsýnda ne yapacaðýný bilemiyordu.
Hamiyet’in yüzündeki maskeye dayanamýyordu. Bu insanlara verilecek en güzel ceza, onlarý kendi çirkinliklerine mahkum edip, ateþ kýrmýzýsý kapýdan çýkýp, özgürlüðe kavuþmaktý. Zavallý insanlarýn denizinde boðulmaktansa, aslýnda herkesin masumiyetini çok iyi bildiði kurtlar sofrasýndan uzaklaþýp, onlarý günahlarýyla baþ baþa býrakmaktý.
Öyle de yaptý, taþ binanýn buz gibi duvarlarýnda bedel ödeyecek – ki bundan çok emindi- zavallý insanlarý kendi ateþlerinde yanmaya býraktý. Ayrýlýrken Hamiyet’i yok saydý; Mesut Kozcular’a ise sadece:
- Bir gün kendi iþ yerimi açtýðýmda kapýsý kesinlikle beyaz olacak; çünkü beyaz, asil bir renktir, dedi. Kozcular’ýn yüzünün rengi, kapýsýnýn renginden farksýzdý.
Saçlarýný savuran rüzgarýn ahengine kaptýrdý kendini. Yaþamak ne güzeldi. Ýlahî gücün kollarýnda hissetti kendini.Evet, þu an çok emindi; bugüne kadar hiç olmadýðý kadar mutluydu.