Gecenin bir yarýsý Edebiyat Siteleri’ ni tararken birkaç þiir gönlüme su serpti. Hüzün yerini yaþama sevincine býraktý. Beni çocukluk anýlarýma götürdü: Sanýrým on üç, on dört yaþlarýndaydým. Genç kýzlýða doðru emeklediðimiz yýllar. Ablam benden çok güzel olmasýna raðmen biraz daha kiloluydu. Aramýzda sadece iki yaþ olduðu için her þeyi birlikte yapardýk.
O zamanlar -fi tarihinde!- dergiler,gazeteler, cep fotoromanlar þimdikinden daha çok okunurdu. En büyük zevkimiz artýrdýðýmýz harçlýklarla bunlarý alýp okumaktý. Bir gün ablam gazetede verilen bir tarif üzerine rejim yapmaya karar verdi.
Tabii bensiz olmaz.
Beni de ’Gücenirim,kýrýlýrým.’ gibi dayanamayacaðýmý bildiði sözcükleri kullanarak ikna etti.Yapacaðýmýz rejimin formülü þuydu: Sabah haþlanmýþ bir patates ve portakal suyu, öðle kor ateþte piþmiþ bir patates -nedenini hala bilmiyorum- ve bir bardak portakal suyu, akþam yine haþlanmýþ bir patates ve - artýk anlamýþsýnýzdýr - bir bardak portakal suyu. Çay ve kahve yasak. Bolca su içilecek. Zinhar baþka hiçbir þey yenmeyecek. Aðzýmý býçak açmýyor, susuyorum.
Hangi akla hizmet ettiðimizi bilmeden baþladýk rejime. Her gün tartýnýn üstündeyiz. Bir gün, iki gün ben sararýp, solmaya baþladým, ibre ablam üstüne çýkýnca zerre hareket etmiyor. Olduðu yerde sayýyor. Annem isyanlarda. Babam nerede marul var doldurmuþ gelmiþ eve, yememiz konusunda bizi ikna etmeye çalýþýyor. Her þeye hayýr diyoruz.
Artýk ayakta duracak mecalim kalmadýðýnda bir haftayý doldurmuþtuk. Yavaþ yavaþ ben de isyanlardayým ama ablamda týk yok. Hiç unutmuyorum bir cumartesi gecesiydi annem odamýza geldi yalvardý yakardý; doktora gitmiþ,anlatmýþ her þeyi. Doktor, kesinlikle tek yönlü beslenerek hele aç kalýnarak rejim yapýlmayacaðýný söylemiþ. Ben dünden hazýrým rejimi bozmaya ama ablama ayýp olur düþüncesiyle
Gecenin bir yarýsý açlýktan uyuyamýyoruz. Ýlk hamleyi ablam yapýyor: ’Ne yapalým Hilâl bozalým mý rejimi? Ben çok acýktým.’ diyiveriyor.Ben dünden hazýrým. Ýkimiz de fýrlýyoruz yerimizden aç kurtlar gibiyiz ne bulsak yiyebiliriz. Mutfaða yöneliyorum, ablam:’ Dur!’ diyor.Ne olup bittiðini anlamadan odanýn köþesinde pek de kullanmadýðýmýz küçük -eskiden gömme dolaplar olurdu evlerde- dolaba doðru yöneliyor. Kapaðý açýnca bir de ne göreyim? Çikolatalar, bisküviler, fýndýk, fýstýk daha þu an hatýrlayamadýðým bir sürü yiyecek bize gülen yüzleriyle selam veriyor.
Sabaha kadar gözümüz dönmüþ, kýtlýktan çýkmýþ bir vaziyette týkýþtýrýyoruz. Sonra da hazýmsýzlýk, mide kýramplarý çekerek her þeye raðmen mutlu ancak gizli bir vicdan azabýyla uyuyoruz. Sabah kalktýðýmýzda ikimizin de eli yüzü þiþ, berbat görünüyoruz. Bu iþe en çok annem seviniyor. Böylece bizim de bilinçsizce yaptýðýmýz bir rejim denemesi daha baþarýsýzlýkla sonuçlanýyor.
Ancak hep aklýma takýlan bir soru var. Ben sararýp solarken ablam neden benim kadar bu rejimden etkilenmiyor? Yoksa yoksa o dolap?!… Yok caným ablam böyle bir þey yapmamýþtýr. Ablama soruyorum ama her seferinde ’Ýnan hiç hatýrlamýyorum diyor..’
Azýcýk da yüzü kýzarýyor.