Ve ahretteki ilk günümün habercisiydi çalan saatin sesi. Saat 00.45 ben sendeyim hala.
Sen kabul etmesen de. Benim sende ki yanýmýn ölümü, bende ki benin doðuþu bugün. Dünyada ki son, ahretteki ilk günüm! Býrak beni, düþünme artýk hissedebiliyorum düþüncelerinin aðýrlýðýný üstümde. Suçluluk duygusu mu bu, suçlu olmadýðým halde hissettiðim; damarlarýmda raks eden? Hayýr! Bu kurtuluþun tutkusu? Bu ruhumun özgürlüðü bu, bu imkânsýzlýðýn resmi… Bu, senin kalbin, benim bedenim. Bu duygu, tüm düþüncelerimin tohumu ve sana olan sevgimin kefeni.
Bin bir hüznün tarifini yap dediler ama ben içinden bir tanesini seçtim; seni seçtim. Çünkü diðer bin hüzün senin görüntünün aynaya düþmüþ aksiydi. Diðer bin hüzün senin bir hüznündü. Senin bende ki yerin ne biliyor musun? O bin hüznü oluþturan lunapark aynasý. Senin bende ki acýn ne biliyor musun? Hiç bilemeyecek olmanýn verdiði imkânsýzlýk. Sen benim deðildin ki ben senin olayým. Ben senin olamadým ki sen ben olasýn. Üzgünüm ama mutluyum da.



Ve gökyüzüne baktým usulca keþfedelicek o kadar çok yýldýz vardý ki... Onlara kucak açtým yüreðimi aydýnlatsýnlar diye.