Hasretin esartiyle ruhumu meftun býraksam
Kol kanat germeden, mahzunluðumla sevdanýn kollarýnda bizar olsam
Ne kadar anlatsam, takatten azat olup sürurla suhuletini ansam
Aðlasam, hýçkýrsam da aþkýn kanatlarýnda ülfeti yaþasam




Gecenin serencamýnda yalnýzlýðýn hicranýndayým
Ne kadar ah çeksem de aþkýn ferahlýðýnda hüznün latifliðini solumaktayým
Bilmem ki niye korkarým, edebin saðanaðýnda yalnýz sabahlarým
Ne kadar çilem varsa, bahtým için ellerimi Rabbime açarým




Ey þad olan aþk, kalbimin mümbit topraðýndasýn
Ruhumun sancaktarlýðýný yapmaktasýn, söyle niye hasret yaþatmaktasýn
Umutlarým için en ulvi bir cenahsýn, naifliðinle sinemde arsýn
Dile gelmeyen ne kadar kelimeler varsa, sen onlarýn lehçesinde saklýsýn ve harsýn




Sükut ettiriyor þimdi bahaneler, suskun hevesler
Hakikatin inþirahýna ram olmuþ, gönlünü aþka hasretmiþ ey aziz nefesler
Dile getirin hicranýmý ve gönlümü bitap býrakan sancýnýn abadýný arifler
Umman kalbimde, ruhum bilmem ki hangi gönüllerin yadettiði serzeniþler selinde




Ömrüm bir hiç gibi geçti, esinle kelam yüreklere seslendi
Nefesler mýsralarda yer etti, gönülden serdedilen hüzün efkarla niye kavilleþti
Artýk vakit geldi, gözler hasretin temaþasýyla hevesleri aþka teslim etti
Umut, her zaman yüreðimde filizlenerek halin ikliminde sevda ile yüzleþti



Mustafa CÝLASUN