- Zorladýn mý?

- Evet.

Gücünün farkýndaydý. Ara sýra kolunu sýktýðýnda, sertleþen pazýlarýnýn, Kaz yumurtasýnýn çapýyla ayný olduðunu düþünüyordu. Sürekli üstüne atlet giyiyordu. Atletik olmasýný da çoðu zaman buna baðlýyordu. Zorladýðý güçsüz idi. Gücünden duyduðu gurursa, tarif edilemezdi.

- Zorlasaydýn!

- Ne yaptýðýmý sanýyordun?

Zorladýðý kapýlar aklýna geldi. Omzunu okþadý. Kendini seviyor olmak dedikleri, bu olmalýydý. Rahattý. Üç adým atlayacak olan atletler gibi gerilmiyordu. Kapýya bakýp yoðunlaþýyordu. Zor zamanlarýn anahtarý gibiydi. Herkesin dilinde olmasý dýþýnda, parmaklarýnýn arasýnda tespih yerine çevirdikleri anahtarlýkla bütünleþiyor olmasý, keyif vericiydi.

- Zorlamadan býrakma!

- Zaten öyle yapýyorum. Rahat ol.

- Peki.

Gözü karaydý. Gözünün önünde olan bitenden de bu nedenle habersizdi. Hal böyle olunca da zorlama hissi kapýsýna dayanýyordu. Zorluyordu. Ama zorlanmýyordu. Avuçlarýna aldýðý her þey reçel kavanozunun kapaðý gibiydi. Yeri geldiðindeyse bacaklarýnýn arasýna bile alýyordu. Bütün bu yaptýklarýna deðiyordu. Kýzaran yüzünü görmüyordu. Ayna tutsalar bile bakmayacaðýný da herkes biliyordu. O herkes ki onun gözünde tenekeden kapaktý. Bir tek kendisi, düdüklü olan tencerenin kapaðýydý. Arada ki tek farkta buydu.

- Zorlamak nasýlmýþ?

- Güzelmiþ. Güzel.

- Ýyi. Aferin.

- Ne oldu?

- Yok, bir þey!

Gidiciyim. Ama zoruna gidenim.

- Çok mu zor?

- Ukala!