Gün, akþamýn koynunda vuslata ererken,
Düþlerim buz kesiyor zemheri gecelerde.
Bedenim o an çarmýha geriliyor, kan kusuyorum.
Bir görsen halimi Hümeyra’m,
Sensizlik acýsýyla nasýl da yanýp tutuþuyorum.
Her sabah, sancýlý bir doðumla uyanan ben,
Kahretsin! Yine ölmeyi beceremiyorum.
Koca yaz geldi geçti, mevsimler döndü,
Kuþlar yuvalarýndan uçtu, terk etti þehirleri
Bir sen dönmedin, gittiðin yerden.
Söyletme, inletme, yeter heder ettiðin.
Yýk þu kahpe duvarlarý,
Tel örgüleri kaldýr aradan.
Neredeysen, çýk gel melek yüzlüm
Atýl, sarýl kollarýna yaðýz delikanlýnýn.

Dað baþýný, duman, sis aldýðýnda,
Mahzunlaþýyor deli gönlüm.
Caným alev alýyor, köz oluyor,
Bir bir topraða karýþýyor küllerim.
Sanki, bir örümcek aðýna takýlý kalmýþ umutlarým.
Düþüncelerim piç bir tohum gibi güdüktür þimdi.
Yýldýzlar kadar uzaksýn Hümeyra’m.
Güneþ misali, kavurucu özlemin.
Keþke, hep çocuk kalsaydým, hiç büyümeseydim.
Büyütmezdim o zaman, içimdeki sevgini.
Seni beklemekten bitap düþtüm Hümeyra!
Tek tesellim, kulaðýmda yankýlanan sesin.
Tatlý tatlý gülüþün ve iç çekiþin.
Söz vermiþtin:
“ Bu dünyada kavuþamasak bile, mahþerde seninim” demiþtin.
Aç kollarýný, bekle beni Hümeyra.
Akþam, sabah ordayým!


Vecdi Murat SOYDAN