“Saçlarýna altýn yaðmurlarýmý yaðdý” bu cümleyi her anýmsadýðýmda yüzümde ayný tebessüm oluþur… Çok eskiden ben henüz yirmili yaþlarýma yeni girmiþken bir Anadolu kentine doðru trenle yol alýyordum… Gece geç saatlerdi. Tren sarsarak ilerlerken Konya ovasýnda, oturduðum kompartýmanda herkes uyumuþtu çoktan.Biraz soluklanmak ve sigara içebilmek için araya çýkmýþtým…Kimse yoktu..bir kaç delikanlý açýk pencerenin önünde sigaralarýný içerken memleket meselelerini tartýþýyorlardý.Oldum olasý geleceðini ve yaþadýðý ülkeyi düþünen gençleri severdim hoþuma gitmiþti..güldüm içimden hatta bir ara onlara katýlmayý bile düþünmüþtüm.Ama öyle yorgun ve öyle uykusuzdum ki ne tartýþacak gücüm nede konuþacak halim vardý…kendi penceremin önüne geçip pencereyi araladým ve sigaramý yakýp Konya ovasýnýn o iç gýcýklayýcý sessizliðini izlemeye baþladým…Yýllardýr gördüðüm halde yine ayný ürpertiyi yaþýyordum onu izlerken…Çöl gibi öyle sahipsiz ve kendine güven doluydu ki… beklide o yüzden asýrladýr burada yaþayan halkýn karnýný doyuracak ürünü verebiliyordu…geç saatlerdi ve etrafta kimse yoktu..uzun bir vaktim vardý düþünmek için hayatýmý…
Bir ay içinde dördüncü gidiþimdi o þehre…On üç yaþýmda geçirdiðim o hastalýk tekrarlamaya baþlamýþtý…Tüm aile bin bir panikle yollara düþmüþtük o yüzden.Sürekli kontroller, bitip tükenmek bilmeyen ilaç tedavileri ve netice ayný hastalýðýn ilerlemesine ait bir neden bulamadýk diyen yaþlý doktorun o kaybetmiþ hali…Bir nedeni yoktu arada sýrada gelen epilepsi nöbetlerimin.Önceleri sinirlenince veya üzülünce oluþan nöbetler sonradan benim kendi dünyamda yarattýðým kaçýþlara döndü…
Yine kontrole gidiyordum ve biliyordum doktorumun yine o ezik ve kaybetmiþ halini göreceðimi… Üzülmüyor deðildim ama yalanlara alýþmýþtým son günlerde… Her þeyden sýkýlmýþtým.Aptal sýnav muhabbetlerinden ve ne yaparsan yap etek boyuna göre not veren öðretmenlerin kendinden emin idealist ayaklarýndan…Arkadaþlarýmda güven vermiyordu en kötüsü…Hele geçen gün en yakýn arkadaþýmýn bana “fahiþelik yapalým iyi para var” dediðini anýmsayýnca,bütün inançlarým cýlýz bir kuþ gibi havalandý göðümden…Nelere þahit oluyordum son günlerde..ve kimseye bahsedemiyordum olanlardan…Ne zaman anlatmaya baþlasam geri zekalýymýþým gibi bakan yüzler görür olmuþtum karþýmda…Yada psikologumun tabiriyle aðýr bir depresyon geçiriyordum ve her þeye bir kulp takýyordum…Öyle ya en yakýn arkadaþýmýn fahiþe oluþu gayet normaldi.yada öðrencilerin ders çýkýþlarý sýnýflarda saf kýzlara tuzak kurarak zorla öpüþmeye zorlamalarý oldukça normaldi.sorun bendim kahretsin ki.her þeye kulp takan bendim.benim haricimde olan her þey normal düzenin parçasýydý… Trenin bir istasyonda durmasýyla gerçek hayata dönmüþtüm yine. Uyanýk olanlar koþarak aþaðýda ki çeþmeden su doldurmak için birbirleriyle yarýþýyorlardý… Çocuklar uyanýyordu, yaþlýlar çoktan geçmiþ olan ilaç saatini hatýrlayýp çantalarýnda ki þiþeden sularýný çýkartýp geçen ilaçlarýný içiyorlardý… Genç delikanlýlar yan kompartýmanda ki uzun siyah saçlý güzel kýzý kesmek için yarýþýyorlardý… Ve ben insanlarý izliyordum… Ne kadar ilginçti. Belki hayatlarý boyunca bir araya gelemeyecek olan insanlarý bu uzun tren yolculuðu buluþturuyordu ayný yerde… Bir süre sonra üstümdeki örgü ceketin asýldýðýný hissettim. Öyle dalmýþ ve öyle geçmiþtim ki kendimden göremiyordum ceketimi asýlan o küçük kýzý… Küçük gözleri apaydýnlýk dünya güzeli bir kýz çocuðu iri gözleriyle göz bebeklerime bakýyordu inatla… Etrafýma bakýndým ailesinden birilerini görebilirim ümidiyle. Yalnýzdý. Göz gözeydik halen. Gülümsedi ona merhaba deyince.”neden bana öyle bakýyorsun” dedim alçak bir ses tonuyla… “abla senin saçlarýna altýn yaðmurlar mý yaðdý “ dedi en çocuk haliyle…Baktým o küçük güzel gözlerine..Gözlerinde sevdiðim insanlýðý gördüm..Gözlerinde özlemini çektiðim hayatý gördüm…gülümsedim “evet” dedim.”ben her gece yýldýzlarýn altýnda bekliyorum,sonra sabah olunca saçlarým böyle oluyor” dedim.Ýnanmýþtý.gülerek ailesinin yanýna döndü.ben arkasýndan o küçük kýzla giden insanlýðýma baktým,özlemini çektiðim hayata baktým…ve gözlerim kanadý,sözlerim aðýrlaþtý…Koca bir ömrün bir küçük kýzýn gözünde nasýl basitleþtiðini gördüm…aðladým biraz ,ama gözyaþlarým onu anlamayacak kadar kötü insanlarla dolu bir hayataydý..biliyordum altýn yaðmurlarý her gece düþ ülkesine girecekti ve kim bilir bir gün o da sýkýlacaktý saflýktan ve gerçekleþecekti tüm insanlar gibi.acýmasýzlaþacaktý,kötüleþecekti…Yinede o gece gökyüzünde hiç yýldýz kaymadý..ve Konya ovasý daha az ürküttü içimi belki ama ne zaman küçük bir kýz görsem aklýma hep o küçük yol arkadaþým geldi…ve tabii altýn yaðmurlarý her gece saçlarýma yaðan..
Hayat üzer be küçük kýz sen sakýn aðlama…hep gül ve hep gülecek masallarýn olsun yalandanda olsa inadýna…