Yazý yazmaya baþlamak kendi hayatýmda yaptýðým en büyük devrimdi…
Kalemle tanýþmam küçüklüðüme dayanýr. Hani ilkokulun bitip tükenmek bilmeyen ve kurulmasý zorunlu heceleri… Ýlkokul öðretmenim zor öðretmiþti yazý yazmasýný. Komik ama “I” yazamazdým düzgünce… Yazsam da öyle yamuk yumuk þekiller ortaya çýkardý eminim beni tanýmayanlar bu þekilleri kil alfabesi zannederlerdi. Tabii zamanla ev halkýnýn kaba kuvvet yoluyla öðretmeleri olmasa belki de halen düzgün olmayacaktý cümlelerim…
Her neyse yazmaya baþladým ve galiba o günden sonra bir türlü tutamadým kendimi… Virüs gibi yayýldý hücrelerime. Hatta derste defterimin arka sayfalarýna doldurduðum þiirler vardý ki sanat eseri gibi deðerliydi o zamanlar benim için…
Yýllanmýþ þaraplar gibi cümleler de eskidikçe anlamlarýný kazanýrmýþ. Benim olayým tam da böyle oldu. Ortaokula baþladýðýmda Türkçe öðretmenim býçak zoruyla yarýþmalara sokardý beni. Görmüþ olmalý içimde bastýramadýðým yazma yeteneðimi sanýrým… Ama yazamadýðým günler de olmaz deðildi. Ýlham perileri denen o Ýngiliz yazarlarýn safsatalarý uðramýyordu bazen.
Peþi sýra kazanýlan ödüllerden sonra anlamýþtým, bu iþi kývýracaktým… Ama esin kaynaðým yoktu. Ne âþýktým ne de çok yaþamýþ. Çevremde olup biten üç beþ insaný incelemekle koca bir kitap yazýlamazdý neticede… Ýlginçtir ortaokulu bitireli 9 yýl geçti ve ancak bunca yýlda bir kitap çýkarabilecek kadar hikâyelerim oldu…
Zor olan birilerine kendinizi ispat etmektir aslýnda. Bir söz atarsýnýz ortaya ve ardýnda durmazsanýz bir iþe yaramaz söylediðiniz söz… Arada sýrada kendime olan inanç bitmeye, tükenmeye baþladýðýnda yazýlarýmla gurur duyardým. Sonralarý durum deðiþti, yazdýkça yazdýklarýmý okudukça fark ettim aslýnda yazdýðým þeyler acý doluydu, ne O’Henry gibi pembe hikâyelerim vardý ne de Montaigne gibi edebi sayýlacak denemelerim… Sadece içinde kendi yaþadýðým yýkýmlar vardý, çevremde ki insanlarýn yok oluþlarý vardý. Kazanç nerdeydi o zaman. Bunca yýl yaþadým, insanlar tanýdým, aþklarým oldu ama ben halen genç werther’in acýlarý kadar yalnýzlýk dolu öyküler yazabildim…
Oysa mutluluk oyununu biliyordum. Mutluydum da esasen. Ama yazýlarýma yansýrken acýya ve hüzne dönüyordu hepsi. Tüm çocukluðu Ýpek Ongun okumakla geçen bir kýz için oldukça ilginçti bu durum. Ya da eski erkek arkadaþýmýn dediði gibi seviyordum acýlarý oynamayý…
Þimdi bu sözümü oda arkadaþlarým duysa gülerek “Küçük Emrah izlemekten böyle oldun “derlerdi eminim… Haksýz da sayýlmazlardý aslýnda. Oldukça karýþýk bir duygu fýrtýnasýyla boðuþuyordum son yýllarda. Bir yandan acý çekerken ve acý çekmek istemezken, sevdiðim adamý sýrf acýlarý için hayatýmda tutar olmuþtum…
Ve öyle garip bir noktada duruyordum ki etrafýmda ki herkesin derinlerde acý çektiðine inandýrmýþtým kendimi. Çoðunda doðru tahmin yürütsem de birçoðunu bunalýma sürükledim farkýnda olmadan…
Her neyse kalemle tanýþmam çocukluðuma dayanýr. Adam gibi cümle kurmalarým ise lise yýllarýma… Yazmak hayatýmýn en büyük devrimiydi ve çok savaþtým yazabilmek için. Özgürce kaleminizi tutmak bile maalesef bazý bedeller gerektiriyordu… Üniversiteli olmak, adam olmak, adam gibi imla kurallarýný bilmek ve adama benzeyen insanlar yaþatabilmek…
Birçoðunu baþararak yazýyorum. Üniversiteliyim, adam gibiyim, adama benzeyen insanlar var çevremde ve hala imla kurallarýnda þaþýrýyorum…
Üniversitede Türkçe dersinden kalsam da sorun yok. Hayat dersinden girdiðim sýnavý baþardým sanýrým, gerisi can saðlýðý bir avuç…