Vakit geçiyor zaman kýsa ve alacakaranlýk þafaklarda yitirdim seni…
Bu gri duvarlara hala alýþamadým. Soðuk ve ürkütücü bir yaný var. Bir de beynimi uyuþturan o ilaçlardan verdiler mi daha bir tahammül edilemez hale geliyor burada yaþamak… Üç yýl oldu buraya geleli… Yaþadýðým o korkunç geceden sonra tüm hayatým kâbusa döndü… Nasýl mý?
Beþ yýl önce bir gece tek baþýma bir banka otururken deðiþmiþti hayatým…uzun boylu,simsiyah gözlerinde yýldýzlar parlayan o adamla tanýþtým…hayatýmýn aþkýydý…varlýk ve soyut kavramlar onun cisminin yanýnda bir hiçti…
Kýsa bir sürede evlenme kararý almýþtýk. Ve bir yaz gecesi bir sahil kasabasýnda rüya gibi bir düðünle evlenmiþtik sonunda… Her gece tanrýya þükrederek bizi hiç ayýrmamasýný dilerdim... Ýlk gecemiz masal gibiydi. Birbirini yeni keþfeden iki ülke gibi yakýnlaþmaktan korkuyorduk… Sabaha kadar süren ilk seviþmemiz, bedenlerimizin iç içe geçiþinde alýnan zevkten nefes alamýyorduk… Siyah saçlarýnda yýldýzlar serpilmiþ gibiydi bir sandal gibi sallanýrken bedenimde…
Akþamlarý onun iþten dönmesini beklerken hep ayný þeyi düþünürdüm, yaþlý iki ihtiyar olduðumuzda da ayný heyecanla sevecektim onu… Benim sevgili kocam. Dünyada tanýdýðým en mükemmel insan, çocuklarýmýn babasý olmasýný istediðim tek adam…
Bir gün telefonum çaldý… Ýçimde bir þeyler kopmuþtu. Açtým sakince. Eþimin iþ arkadaþýydý arayan. Öðle saatlerinde aniden bayýlmýþ. Hemen acile götürmüþler.
Çýldýracak gibi olmuþtum. Nasýl hastaneye gittiðimi hatýrlamýyorum bile. Vardýðým da ayaktaydý eþim. Doktorla konuþuyordu… Öyle korkmuþtum ki boynuna atladým görür görmez, gülümsedi, doktora baktý ve “iþte bu da benim çýlgýn karým doktor bey” dedi… Aðlýyordum. Çok korkuyordum ona biþey olmasýndan her zaman ki sakinliðiyle elimi kavradý “üzülme bir tanem ben iyiyim, sadece bu aralar aþýrý çalýþmaktan bedenim halsiz düþmüþ, düzelecek ama deðimli doktor bey” derken doktora bakýyordu, O anda annesinden medet uman küçük bir oðlan çocuðuna benzemiþti… Rengi atmýþtý sanki halsizliði belli oluyordu, eve gidelim dedim, o sýrada doktor beni çaðýrdý biraz konuþalým mý kýzým dedi…
Ne garip insan hiç hazýr olmadýðý anlarda duyuyor en zor ve korkunç gerçekleri… Küçücük ilaç kokulu odasýna girdiðimde masasýnýn önünde duran tabureyi gösterdi olanca nezaketiyle, “buyurun dedi, konuþacaklarýmýz önemli oturarak dinlemenizi tavsiye ederim”dedi…
Ýþte o anda dünya durdu, anlamýþtým yolunda gitmeyen bir þeylerin olduðunu. Sustum ve yaþlý doktora baktým. Göz gözeydik ama aklým bilmediðim yollara düþmüþtü bile… Toparladým kendimi ve dinlemeye baþladým, çoðunu dahi anlamadýðým bir sürü týp terimi geçiyordu konuþmalarýnda. Farkýnda deðildim birden masaya vurdum ve baðýrmaya baþlamýþtým “kocamýn neyi var doktor bey” baþýný öne eðdi. “Bu sabah eþiniz geldiðinde baygýndý, halsizlikten ve yorgunluktan zaman zaman olur böyle ama yinede her ihtimale karþý bir sürü test yaptýrdým. Ve hiç birimizin tahmin edemeyeceði bir þey oldu. Bak kýzým kocanýn beyninde tümör var”
Sonbahar sokaklarda adýmlarken benim yüreðimde kasýrgalar kopuyordu… gerçeði öðreneli henüz yarým saatten az olmuþtu ama sanki yýllardýr biliyormuþ gibi yorgun ve acýlý hissediyordum kendimi…
Lav obaya gittim. Soðuk suyu her yüzüme çarptýðýmda az önce duyduðum sözlerde beynime çarpýyordu… Nasýl olabilirdi böyle bir þey. Oysaki eþim öyle saðlýklýydý ki, sigara, alkol kullanmazdý gece hayatý yoktu saðlýðýna dikkat ederdi nasýl tümör olabilirdi o zaman.
O muhteþem fikirlerin oluþtuðu benim hayran olduðum beyni hastalýklýydý demek. Delirecek gibiydim… Kocam dýþarýda bekliyordu iþte en zor olaný baþlýyordu þimdi yaþadýðýmýzýn… Nasýl davranmalýydým tam kestiremiyordum. En kötüsü ona bugüne dek hiç yalan söylemeyen ben, þimdi nasýl rol yapacaktým…
“Sevgilim neyin var iyimisin? Rengin sararmýþ yoksa sendemi hastalandýn bak eðer öyleyse hemen buradayken seni de doktora gösterelim, iyimisin gerçekten?” panik olmuþ bir halde etrafýmda dolaþýrken onu izledim… Nasýl söyleyecektim “hayatým beyninde kocaman bir tümörle yaþýyorsun ama üzülme tedavisi var ya da en kötü ihtimalle öleceksin” Tanrým bu bir felaketti…
Günlerdir uyuyamýyor, yemek yiyemiyordum… Öyle bitkindim ki… Bütün gece gözümü kýrpmadan onu izliyordum, ya nefesi durursa ya ben bir aralýk daldýðýmda bir daha uyanamazsa diye baþýný bekliyordum son günlerde… Ara sýra beni uyanýk yakalýyordu. Merakla bir þeyim olup olmadýðýný soruyordu. Her zaman ki geçiþtiriyordum onu. Ona nasýl âþýk olduðumu, uyuyamadýðým anlarda onu izlemenin ne güzel olduðunu söylüyordum. Ýnanýrdý çoðunda da ve güzel gözlerini kapatýp uyurdu sevgiyle…
O anlar hayatýmýn en zor anlarýydý.onu izlerdim…saçlarý yastýða daðýlýrdý.yüzünde o doyamadýðým güzelliði olurdu.korkardým yinede ya bir daha uyanamazsa diye…Son zamanlarda iþe daha az gitmeye baþlamýþtý.Doktorla beraber ona belli etmeden yürüttüðümüz tedavi için daha fazla vakit gerekiyordu..Her seferinde baþka bahanelerle götürüyordum hastaneye en sonunda fark etti kocam durumu…sabah erken saatte dalmýþým dayanamayýp kendime geldiðimde yataðýnda yoktu.panikle yataktan kalktým oturma odasýnda ki koltuða oturmuþ sigara içiyordu.Þaþýrmýþtým hiç sigara içmezdi…yanýna gittim neyi olduðunu sorduðumda,tüm gece baþ aðrýsýndan uyuyamadýðýný anlattý…O an içimde ezilen acýyý ona belli etmemek için dudaklarýmý kanattým. “akþam ben iþten geldiðim saatte senle ilk tanýþtýðýmýz parkta buluþalým olurmu?” neden dedim, gülümsedi, kendimi iyi hissetmiyorum, açýk havada dolaþmak istiyorum, senin için bir sakýncasý yok deðilmi” dedi. Tabiî ki yok bitanem dedim. Ve o sabah ilk defa yorgun bir yüzle ayrýldý evimizden…
Yaðmur yaðýyordu þehrin caddelerine… Kaldýrým taþlarýný saydým tek tek. Sokak lambasý sadece caddeyi aydýnlatýyordu o gece. Ýçim öyle karanlýk, öyle sessizdi ki… Onu gördüm sonra… Uzun siyah paltosunun içinde öyle ihtiþamlý ve öyle yakýþýklý görünüyordu ki… Yaðan yaðmur saçlarýný ýslatmýþtý… Damlalar yüzünde geziniyordu benim içim titredi. Dokunmaya, bakmaya kýyamadýðým bu bedenin her gün gözümün önünde erimesini izlemek canýmý acýtýyordu…
Her zaman oturduðumuz banktaydýk þimdi… Elimi tuttu ve süre hiç konuþamadý… “Ýyimisin hayatým” dedim. “Ýyiyim caným sadece bugün çok halsiz ve yorgun hissediyorum kendimi, baþýmda ki þu lanet olasý aðrýda geçmedi tüm gün” baþýmý çevirdim. Görmesini istemiyordum gözlerimden akan yaþý… Omzuna yattým ve yaðan yaðmuru izlemeye baþladýk…
Yaðmur içimize yaðýyordu sanki,uzun zamandýr hiç olmadýðým kadar mutluydum kollarýnda.Belki de bir ümit olabilirdi belki iyileþip her þey düzelecekti,nasýl olduðunu anlamadan sevinçle omzundan kalktým yüzüne baktým.o güzel yüzü yere düþmüþtü…Ölmüþtü…
Benim sevgili kocam… Hayatýmýn tek aþký… Bugün onu topraða vereli tam 3 yýl oldu. Ve geçen zaman sadece acýlarýmý artýrmaktan baþka bir iþe yaramýyordu… O öldükten sonra intihar giriþimlerim olmuþtu ve ailem bu kliniðe yatýrdýlar o zamandan beridir buradayým iþte…
Hayat bize gülmemiþti ama hayalimde onu hep gülerken hatýrlýyorum…
Güzel yüzünü, ipek saçlarýný ve kalbini çok özlüyorum… Bu özlem dayanamayacak hale geldiðinde doktordan izin alýp mezarýna koþuyorum. Uzun uzun öpüyorum topraðýný, biliyorum o çok mutlu gittiði yerde…
Cennet yolcum. Benim sevgili kocam… Seni sevmekten hiç býkmayacaðým. Sen bu topraðýn altýnda ben ise üstünde yaþýyoruz belki ama yüreklerimiz cennette beraber biliyorum… Meleklerle haber yolluyorum sana iyi bakmalarý için… Yüreðinin yaðmurlarý hiç bitmesin sevgilim hoþcakal ebediyen hoþcakal…