- Midemi bulandýrdý!

- Benimde.

Akýl hocalarýndan aldýðý dersler, meyvesini veriyor sandý. Akýllanmak, reddedilmeyecek kadar çekiciydi. Ama akýllanmadý. Aksine kýllandý. Kýllandýkça da yerinde duramaz oldu. Tüy dökmek için iþe yarayan, her ne varsa, eliyle bir kenara itti. Kader; köþedeki evde, annesiyle yaþayan kadýnýn adýydý. Bilemedi. Göremedi. Haliyle de bakamadý.

- Ýçime sinmedi!

- Var bir þey. Var.

Araþtýrmacý ruha sahipti. Býkmadan, usanmadan araþtýrýyordu. Araþtýrdýkça da karýþtýrýyordu. Fark etmiyordu. Mevla’sýný bulmak için arýyordu. Oysa Konya þehri hava yoluyla yakýndý. Çok biliyordu. Kara yolu tercihi oldu.

- Nereye kadar saklayacak?

- Hiç, iþte!

Pes etmek kitabýnda yazmýyordu. Yazmayý unuttuðunu ise aklýna getiremiyordu. Aradýðýný bulamadýðý zamanlarýnýysa, yaþanmamýþ kabul ediyordu. Yaþanmayýnca da yaþlanmayacaðý aklýna geliyor, neþeleniyordu. Saklý olan hiçbir þey yoktu. Duvara yüzünü dayayýp, gözlerini kapatmýþ olanlarsa çoktu. Haberi yoktu.

- Karanlýk iþleri sevmiyorum.

- Aynen.

Ýnsan Kaynaklarý konusu, uzmanlýk alanýydý. Temiz ve saðlam kaynak yapmasý da bundandý. Çok kaynak yaptýðý için, gözlerini korumasý gerekiyordu. Hal böyle olunca da karanlýðý çok sevmiyordu. Ama kaynak yapa, yapa arada kaynayýp gitmesini de biliyordu. Koca tencerede kaynayan çorbaya özenip, kaynýyordu. Ateþli olmasýna sebep olan þeyde buydu.

Sýradan yaþýyorum. Kimseden hesap sormuyorum. Bir tek hayattan hesap soruyorum. Hesabý getiriyor. Ödüyorum.

-Üstü kalsýn. Diyorum.

Saklýyým. Ama gören gözlerin önündeyim.