Þu aralar “açýlým” projesiyle gündeme oturan, Baþbakanýmýzýn Meclisteki grup salonundan seslendiði “Saçlarýna yýldýz düþmüþ” mýsrasýyla ünlenen “Þafak Türküsü” þarkýsýný ben ilk defa yýllar önce (1987-88 yýllarý) þehirlerarasý bir otobüste yolculuk yaparken dinlemiþtim.
Güneydoðunun bir þehrinin hudut ilçesinde memurdum. Evimden ilk defa uzun süreli ayrýlmýþtým. Otobüsle, bulunduðum ilçeden güneydoðuda baþka büyük bir þehre doðru gidiyordum. Sabahýn erken saatleriydi. Kaptanýn arkasýnda, en ön sýradaydým. Yolcularýn büyük bir kýsmý uykudaydý. Muavin torpido gözünden bir kaset çýkardý ve kasetçalara yerleþtirdi.
Þafak Türküsü çalmaya baþlamýþtý: Beni burada arama anne/ kapýda adýmý sorma/ saçlarýna yýldýz düþmüþ/ koparma anne. Kasetteki ses beni çok etkilemiþti. Farklý bir sesti. Ýnsanýn direk yüreðine sesleniyordu. Duygulanmýþtým.
Þarký mapustaki idamlýk bir adamýn annesine hasretini anlatýyordu. Tam da beni yansýtýyordu. O mapusta annesinden uzaktý ben de gurbette.
Ýlçeye döndükten sonra ilk iþim otobüste dinlediðim kaseti satýn almak olmuþtu. Geceleri Þafak Türküsünü dinliyor, þarkýyý mýrýldanýyordum. Sanki annem karþýmda ona söylüyordum þarkýyý. Anneme duyduðum hasreti bu þarkýyla dindirmeye çalýþýyordum.
Gurbetten anneme mektuplar, kartlar atýyordum. Yazýmýn sonunu Þafak Türküsünün en sevdiðim mýsralarýný ekliyordum:” Saçlarýna yýldýz düþmüþ / koparma anne.” Annem bana yazdýðý mektuplarýnda benim rahat, mutlu olmamý istiyor, saçlarýndaki yýldýzý hiçbir zaman koparmayacaðýný söylüyordu. Annemin bu satýrlarýný gözleri dolarak tekrar tekrar okuyordum.
Aradan yýllar geçmiþ, gurbetten ayrýlýp anneme kavuþmuþtum. Çocuklarýný her zaman ilk sýrada tutan annem mutlu olamýyordu. Bizim sorunlarýmýza bizden daha çok kafa yoruyor, daha çok üzülüyor, daha çok hüzünleniyordu. Hassas, naif bir kalp taþýyordu.
Annemin saçlarýndaki yýldýzý kendisi deðil amansýz hastalýk koparmýþtý. Uzun, gümüþ saçlarý cansýzlaþýyor, birer birer dökülüyordu. Annemi þiddetli aðrýlarý deðil düþen saçlarý( yýldýzlarý) üzüyordu. Her kadýn gibi o da en çok saçlarýný seviyordu.
Ruhunu teslim etmiþ, abimin ve benim kollarýmda cansýz, hareketsiz yatarken dudaklarýndaki tebessüm dikkatimi çekmiþti. Þimdi mutluydu artýk. Abim yýldýzsýz baþýný usulce okþuyordu. O an baþý yýldýzlarla dolu bir gökyüzü, adeta bir yýldýz tarlasý olmuþtu gözümde.