Karanluðýn uzanan kollarýndan nükseden ve içimi ürperten bir sesle irkilmiþtim o an
Kulaðýmýn derinliðine yayýlan ve zihnimi sorgulayan, kalbimi ise burkan bir nidaydý
Ürpertiyle durakladým, akseden sedanýn suskun sokaklarý ne kadar yorduðunu anladým
Sessiz bir þekilde etrafýma bakýndým ve lakin kimseler yoktu yanýmda sakince arandým


Ne yapmalýydým, çýðlýðýn geldiði yöne doðru mu koþmalýydým, bir anda þaþýrdým kaldým
Ýçim içime sýðmýyordu, haydi ne duruyorsun diye vicdaným sesleniyordu, nida masumdu
Her nasýlsa aklým durdu, hissiyatým sýzlýyordu, merakým alýp kuytu yerlere götürüyordu
Dayanamadým,biraz olsun soluklandým,bir besmele çekerek muhtaç olan sese yaklaþtým


Bir kapýnýn açýklýðýný fark ettim, usulca ve ihtimamla sesin nerden geldiðini kontrol ettim
Anladým ki o çýðlýðý atan ve imdat diye baðýran sezginin sahibine, oldukça yakþalmýþtým
Bir kez daha etrafýma bakýndým, birkaç kiþiye rastlamak için arandým, ama bulamadým
Ne yapmalýydým ve nasýl bir hissiyatla derdin sahibine deva olmak için çabalamalýydým


Sabýrý yudumladým, kalbimin sahibine sýðýnarak umutlandým ve hýçkýran sese yaklaþtým
Bir bayandý, hayli hýrpalanmýþtý, darp edilmeyen bir yeri kalmamýþtý ve sesizce aðlýyordu
Hayýrdýr bacým ne oldu, hýrsýz mý seni buldu, yakýn bir kimsen yokmuydu diyebilmiþtim
Zavallý haným baþýný sallýyordu, dizlerine vurarak derinden bir ah çekiyor ve aðlýyordu


Peki, kime haber vereyim, seni bir yakýnýna mý teslim edeyim, veya zaptiyeye mi söyleyim
Çaresizce bir tepki vermesini bekledim ses gelmediðini fark edince haydi hastaneye dedim
Direndi, hayýr gitmem dedi, ambulans çaðýrayým dedim,yok hayýr diyerek onuda reddetti
Demek ki gizlediði veya çekindiði fevkalade önemli derdi vardý, zaten korku kuþatmýþtý


Çok içlenmiþtim,çaresizlik içinde sendeleyerek ve sualleri peþpeþe derleyerek kederlendim
Nihayet bir nisa idi, kimbilir ne kadar çilenin esaretinde nefesin hicranýnda kalan candý
Yüreðim sýzlamýþtý, acaba karakola birdirsem mi diye fikrim med ceziri çaresizce yaþadý
Lakin tekliffim her nasýlsa retdedildi, belliydi ki çok sefildi, belkide kimsesiz bir nefesti



Mustafa CÝLASUN