-     Elinden geleni, ardýna koyma!
-     Tamam.

Eline gelmesini bekliyordu. Göstermek âdeti deðildi. Ama eline geldiðinde gösteriyor olmanýn tadýna varacaktý. Hele bir gelsin idi… Gerisi, çocuk oyuncaðý kadar basit ve rahat olacaktý. Eline geldi. Ama nereye ve ne þekilde koyacaðýný unuttu.

-     Her þeyi her yere koyup durma!
-     Olur. Koymam.

Evin planý vardý. Plana göre hareket etmesi gerekiyordu. Bunun içinde ölçüler almasý lazýmdý. Onun içinde mezura olmasý gerekiyordu. Bunlarýn hiçbirine gerek olmadýðýný düþündü. El kararý ve göz yordamýyla, her þeyi yerli yerine koyabileceðini zannetti. Bir bakýþ atmasý yeterliydi. Bakýþýný attý. Oysa evdeki kapýlar dardý. Koymayý planladýklarý ise yanlamasýna duruyordu.

-     Koyarken dikkat et!
-     Ederim.

Elinde tuttuðunu çok deðerli sanýyordu. Bu nedenle de dikkat etmesi gerekiyordu. Ufak olarak nitelendirilecek hatayý bile yapmamalýydý. Adýmlarýný yavaþtan atýyordu. Atýlan her yavaþ adýmda, dikkatini çoðaltýyordu. Her þey dikkatti. Ama elinde tutmuþ olduðu nesnenin elma sepeti olmasý da iþin gerçeðiydi.

-     Koyacaðýn zaman bana haber ver!
-     Olur. Veririm.

Haber önemliydi. Tek önemli olmayansa haberin nereden gelip, nereye gittiðiydi. Uçan kuþlardan haber almakta herkese nasip deðildi. Koymak istediðini gözleriyle seçti. Daha sonrada tam koyacaðý vakit haber verdi. Haberler izlendi. Haberde gökten taþ yaðacaðý söyleniyordu. Ama çakýl taþý olduðu da ayrýca belirtiliyordu.

Koymak eylemdir. Ama nereye ne þekilde koyacaðýný bilmek ise akýllýlýktýr.

Süt dökmüþ kediyim. Ama bildiðin sokak kedisi deðil.