Gecenin sessizliðinde boðulmak nedir biliyormusunuz?Tarifi olmayan bir duygu,tarifsiz bir dokunuþ,mecalsiz sözler ve tek bir haykýrýþ tüm sessliði bozmaya yeter.Gecenin yarýsý ve bir tek denizden gelen dalga sesleri hakim kulaklarýma.Tek baþýma ,yine yalnýzým..Bu sessizliði bozmak istemiyorum ama içimden bütün gücümle baðýrmak geliyor.Keþke diyorum keþke birde inceden yaðmur yaðsa sakin sakin.Karanlýklar hep korkutucudur,ürkütücüdür. Fakat þuan da çok masum bir karanlýk sanki bana gülümsüyor.Gülücüklerine tebessümle karþýlýk verir gibiyim.gözlerine gözlerimle bakar gibiyim.korku dolu bir serüvende olsa bu yaptýðým o yolda yürümeye razýyým.Karanlýk ile birleþen sessizlik müthiþ bir geceyi ortaya çýkarýyor. Sessizlik o kadar güzel ki sanki yýllarca hasretim bu sessizliðe. Ýnsanýn benliðini alýyor. Büyülü bir iksir gibi insanýn ruhunu alt üst ediyor.Baþýmý kaldýrýyorum ve gündüzün maviliðinden geriye kalan simsiyah bir gökyüzü görüyorum.Týpký simsiyah üzerinde beyaz noktalarý bulunan bir örtüye benziyor.Gece ilerliyor.Gözlerim uykusuz ama o siyah çarþafta ,yýldýzlý bir yastýk ile ve bulutlu bir battaniyeyide üzerime çekip uyumak çok isterdim. Fakat üzerimdeki tiþört þuanda beni üþütüyor.Ben niye yalnýzým diye soruyorum kendime? Daha doðrusu ben yalnýzmýyým? Aslýnda görünüþte deðilim onlarca sevenim var,saolsunlar.
Kýyamadýklarým her zaman ayrýlar.Ne kadar kýzsam bile, bir anlýk sinir ile aðzýma gelen söylesem kalbimden asla silemediklerim var.Çok acayip bir duygu,kýzýpta bir kalemde sildiklerim ve kýzdýðým halde silmeye cesaret edemediklerim.Farklý iki tartýda ayný iki aðýrlýk gibi.Özlediklerimde var özlediðimde..Beklediklerimde var beklediðimde.Ýnsanlar neden farklý duygularla donatýlmýþ? Niçin düþünceler,inanýþlar,davranýþlar,tutkular en önemlisi gözlerdeki parýltý neden farklý farklý anlamlar taþýyor.Ýnsanlarýn yaþamasýnýn en önemli nedeni olan organýn adýný''kalp'' diye genellemiþler.Ancak her insaný o kalbe layýk görememiþler.?Çok zor heralde kalbin atýþýna sahip çýkmak.Neþeyle,güvenle,aþkla,sevgiyle,yaþama ve yaþatmak ümidiyle atmasýný saðlamak çok zormuþ heralde.?Geceler benim bildiðim hep karanlýktý onu aydýnlatan bizleriz. Yalnýzlýðý öðrendim geceden.Sevdiklerimin gece kadar siyah olmadýkalrýný fakat yýldýzlar gibi her zaman parladýklarýný öðrendim.Sevdiklerimin gece gibi umutsuzca kara bir perdeye bürünmediklerini öðrendim.Aksine onlarýn hep birer gün ýþýðý olup beni aydýnlatmaya çalýþtýklarýný öðrendim.Deðer ve kýymet bilebilmek çok önemli.Belki geç belki erken ama asýl önemli olan deðer biçmenin farkýnda olabilmek.Nasýl ki güller yeþerebilmek için bahara ihtiyaç duyuyorsa , insanda yeþerebilmek için sevgiye ihtiyaç duyar.Kardelenler nasýl soðuða göðüs gerebiliyor sanýyorsunuz.Tabiki yaþama sevinci ile...Gün ýþýgý görme sevinci ile kar'ý delip hayata baðlanýyorlar. Her zaman gül üzerindeki diken olup insan eli kanatmaktansa, kar alýtýndaki kardelen olup gün ýþýðý görme azmi ile yaþamayý tercih etmeniz dileðiyle.