Sessiz bir gecenin ýslak adýmlarýnda arýyorum sýcaklýðýný; bulamýyorum...

Bir adam uyuyor yan odada zamansýz horultularýndan rahatsýz oluyor yalnýzlýðým. Sonra daha önce hiç duymadýðým bir fýsýltý iþitiyorum uzaklardan "Gitmelisin" diyor bana titreyen sesiyle "uzaklaþmalýsýn"

Gidemiyorum...

Esaret denilen sadece demir parmaklýklar ardýnda yaþanmýyor. Bilindik yüzler, bilindik bakýþlar ve bilindik sözlerin arasýndaki ruh kendini kendine esir edebiliyor. Susmalarla baþlayan bu mahkumiyet geçen zamanla yalnýzlýða sonrada acýya býrakýyor kendini. Ýçten içe aðlamalar, nerede ve kiminle yaþadýðýna dair sorular ve geceler süren sorgular...
Ellerinde týrnaklarýnýn kanrengi izi. Gözlerinde mor halkalar, boðazýndan o çýkartmayý hiç baþaramadýðýn ve yutkundukça boðulma krizleri yaþatan, çözülmez düðüm. Oysa parmaklýk yok. Oysa mutluluk için verilen sözler var ve paylaþýlacak kocaman bir hayat.
"Gitmelisin"
Boðazýmda çözemediðim bir düðümle ne kadar yol alabilirim diye soruyorum sese, ses susuyor. Anlýyorum ki konuþmak sadece "git" demek . Yalýn ve kolay "git" Kaçmak üzerine kurulu bir dünya ve yaþam adýna arkada kalan yollar. Aslýnda kolay olan en kabullenilebilir hedef sayýlýyor ve sonra...

Sonra "acý"

Geceler sessizdir çoðu zaman sadece iç sesin konuþur seninle o da genellikle gitmeni söyler, sen gidemezsin. Aranýlan sadece üþüyen ellerini ýsýtacak bir sýcaklýktan ibarettir ama yan oda bile bazen çok uzaktýr gidemezsin...