Kelimelerin basitçe seçilmesinden ve kullanýlmasýndan hiç hoþlanmam. Her cümlede edebi bir mana, felsefi bir derinlik ararým. Bu nedenle yýllar boyunca, zaman zaman heves ettiðim günlük tutma düþüncesini bir türlü gerçekleþtirememiþimdir. Çünkü kendimi olduðum gibi anlatabilmek, aktarabilmek kadar, beni tedirgin edebilecek pek az þey bulunur. Sanatçýlar, bireysel üretileri içerisinde ebedi bir gerçeði, bir hakikati ortaya koymaya çalýþýrlar. Onlar büyük resmin, mutlakýn peþindedirler ve onlarý bu hususta güdüleyen en önemli faktör, kendi hayatlarýndan hoþnut olmayýþlarýdýr. Bu nedenle sanatlarýný, bir tür düþsel kaçýþ olarak, bir araç gibi kullanýrlar.
Günlük tutma meselesine geldiðimizde ise, bu, hiç bir saniyesine tahammül edilemeyen gerçek yaþantýlarýmýzýn tekrarlanmasý, kayda alýnmasý, yeniden yaþanmasýdýr ki sanat vasýtasýyla çarpýtýlan, tahammül edilebilir kýlýnan, en azýndan kendinden uzaklaþtýðýmýz realite, günlüðümüzde onunla yüzleþmek zorunda olduðumuz devasa ve korkutucu bir ejderha olarak karþýmýza dikilir.
Ýþte bu yüzden günlük bana hep, en büyük düþmanýmýn -kendimin- karþýsýna dikilmek için yanýp tutuþtuðum velakin realist bir korkaklýkla sürekli ertelediðim biraz gizemli ama cesurca bir uðraþ olarak gözükmüþtür. Onu bu denli esrarengiz ve ürkütücü kýlansa "kendime karþý dürüst davranmak" zorunluluðudur. Aksi takdirde bu, hakiki bir þövalyelik deðil, simülatif bir düþmanla dövüþmek gibi olurdu.
Üzülerek söylüyorum ki, þimdiye kadar gereken cesareti hiç gösteremedim. Kendimden, iç dünyamdan ve yaþantýmdan alabildiðince kaçtým. Çünkü beynimin ücra köþelerinde dolaþan bastýrýlmýþ düþünceler ve kalbimin en kuytu köþeleri ebediyen karanlýk ve sessiz kalmalýydý güvenliðim için. Bunlarý kendimle paylaþmak bile hiç de akýl karý bir fikir gibi gelmiyordu. Ýþte tam da bu noktada sanata sarýlanlarýn, sanýldýðýnýn aksine- iç dünyalarýný dýþa vurmadýklarýný netlikle kavrayabildim. Onlar az veya çok kendilerine tahammül edemeyenlerdi. Elbette yarattýklarý o düþsel dünyayý bilinçlerinin sýnýrýnda kabul etmezsek... Her sanatçýnýn, içinde nefes alabildiði kavram, tasarým, renk ve þekillerden mürekkep ideal ülkeyi... Onlar bambaþka boyutlarýn yeryüzündeki elçileriydi. Ruhlarý evrensel aklýn, Tinin, Ýlahi ölçülerin doyumsuz, sonsuz ve zamansýz algý ve kavrayýþlarýyla buluþturuyorlardý. Yine de sanatçýlar velilerden, erenlerden bir derece aþaðýda bulunuyorlardý. Çünkü onlar gerçek dünyayla yüzleþmek, acýnasý hayatlarýný yaþamak zorunda deðildiler. Ama son nefeslerine kadar ejderhadan kaçmakla lanetlenmiþlerdi.
Ben artýk kaçmaktan yoruldum. Kendi tasarýmým olan güvenli sýðýnaðýmda daha ne kadar direnebilirim ki! Düþmanýmla yüzleþmek ve onu yoketmek zorundayým. Ancak o zaman bir filozof yahut sanatçý olmaktan çýkýp bir derviþe dönüþebilirim. Þimdiden kabuðumun çatlamaya baþladýðýný duyumsayabiliyorum. Yoksa günlüðüme önsöz yazmakla meþgul olmazdým. Ýnsan kendi hakkýnda, kendi için tutacaðý kayýtlara neden önsöz yazma gereði duyar ki? Sanýrým halen edebiyatýn güvenli sularýnda dolaþarak korkaklýðýmý sürdürüyorum. Ama bu bir günlük girizgahý olduðuna göre, daha iyimser yaklaþmak hakkýný görüyorum kendimde. Hayýr, þu anki çabam korkaklýðýmýn eseri deðil; bu defa deðil... Yalnýzca en büyük ve pek kudretli düþmanýmla karþýlaþmadan önce, akýllý bir asker gibi araziyi keþfediyorum.

(SON)