Ýçime sýkýþmýþ anýlarýn yokluðu dizildi boðazýma. “Yokluk…” tek kelimede anlatýlamayan bir yaþam gibi. Yaþanmamýþ her þeyi, yaþanamayacak olaný, yaþananlarýn ardýna takýlmýþ olaný anlatan tek kelime. Bir insan ne vakte kadar bir kelimede anlatabilir hayatýný? Bile bile ne kadar teslimiyetçi davranabilir? Deðiþim gerçeðinden kaçýþýn bir yoludur belki yokluk ama arkasýna ne kadar sýðýnýlabilir ki?

Söylemenin kolay olduðu kadar kolay olmadý hiçbir zaman. Bir bilinmeyeni bulmak kolaydýr matematik denklemlerinde fakat hayatýn denkleþtirmelerinde bir bilinmeyeni bulabilmek o kadar zor, o kadar acýlý, sancýlý olur ki bilinmeyenleri görmezden gelmeye baþlar insanlar. Bisiklet pedallarý araba pedallarýyla yer deðiþir; bisiklet sürerken yüzüne çarpan rüzgâr yok olur. Yaðmurda, karda oynanan oyunlarýn yerini sýcak soba baþýnda sohbetler alýr, soðuðun içimizi ýsýtan tarafý, yaðmurun yüreðimizi temizlemesi yok olur. O kadar basit ve o kadar kolay severiz ki ilk zamanlar, sevdalarýmýzýn acýlarý zamanla önce þüphe, sonra nefreti öðretir þartsýz koþulsuz güvenerek sevmek yok olur. Derken, var olduðumuz yerleri terk ederiz, uzak yerler uzun yolculuklar çeker yüreðimizin dizgin bilmez yalnýzlýðý; bilinen, alýþtýðýmýz ve bize alýþan, azalmadan sürekli artan tanýnmýþlýðý kaybederiz. Aslýnda sýralayamayacak o kadar çok kayýplarýmýz vardýr ki her kazancýn ardýna takýlarak çoðalýr yokluklarýmýz. Ama ne vakit ölümle karþýlaþýrsak iþte o vakit anlarýz ne yokluklarýmýz varmýþ ve ne varlýklarýmýz yok olmuþ. Kayýplarýmýzýn kazançlarýmýzla ayný terazide, farklý kefelere dizilip, dengenin olduðuna inanma isteðinin zirve noktasý, iþte tam olarak o andýr. Bir saniyeden kýsa gibi gelir bin senede gitmez hezimetinin haykýrýþlarý. Uçsuz bucaksýz bir vadide bir kuþun yalnýz çýðlýðý gibi büyür, yankýlanýr. Ama duymaz kimse, duyulmaz insanýn iç aðlamalarý. Gözyaþlarýnýn içerde oluþturduðu deniz bilinmez. Ölüm çalýp gitmiþtir hayatýmýzýn yarýsýný biz kalan yarýsýnýn tam olduðunu sanarak hareket ederiz. Sonra yeni bir ölüm gelir ve elimizdeki yarým tamýmýzýn da yarýsýný kaybederiz.

Aslýnda hayat doðduðumuz gün kaybetmeye baþladýðýmýz emanet bir süreçtir. “Ne zaman istedik bu emaneti, kim verdi? ” diye isyan etsek de yaþayan bizler en saðdýk emanetçiler oluruz ve ihanet etmeye ne kadar yer ararsak arayalým hiçbir yolunu bulmayýz. Bulanlar yok deðil elbette fakat ardýnda býraktýðý sorumluluklar küfesini sevdiklerinin sýrtýna bölüþülmeden yüklüyor hayat. Her sevdiðine, kendisinin aynýsýndan bir küfe. Sonuç ölen gitmiyor hayatlarýmýzýn yarýsýný alýp sýrtýmýza kendi küfesini yerleþtirip üstümüzde kalýyor.



Deniz Erdal Kaya
02/08/10-Ýstanbul