aþk.. tek kelimelik bir iþkence sanki.. her gün pembe bulutlara uzanýp hayallerini çizersin gökyüzüne.. çok geçmeden o pembe hayallerini simsiyah tozlar kaplar.. lekesi çýkmaz bazý izlerin çabalasan da.. isyan bayraðýný sallarsýn er geç pes ederek.. günler geçtikçe, aklýnda saklayýp kalbinde bulduðun anýlar gözünün her dalýþýnda baþa saran bir plaktýr.. nefretin aþkýna format atar.. ama eski günler formatýn bile silemediði bir virüstür, girer belleðine usulca.. sonra affedersin sebepsiz.. piþmanlýk baþlar ardýndan, 'keþke'lersiz cümleler kuramadýðýný fark edersin.. çift kiþilik fotolara takýlýr aklýn, yakmaya kýyamadýklarýn.. elin telefona gider ansýzýn, hýzla çevirirsin numaralarý.. ona anlatmak istersin onsuzluðu.. kelimeler boðazýnda düðümlenir, belli belirsiz mýrýldanýrsýn.. temelini gururunun attýðý binanýn enkazýdýr duygularýn.. gözlerin buðulanýr, aðlayamazsýn.. telefonu kapar kapamaz haykýrýrsýn sessiz çýðlýklarýný.. döktüðün gözyaþlarýnýn þahidi yalnýzca soðuk duvarlar ve yastýðýndýr.. gururun aþkýnýn önünde çelikten bir duvar gibidir.. giden dönmez, geride kalanýn 'dön!' demeye cesareti yoktur.. ayrýlýk; temmuz sýcaðýnda üþütüp, kara kýþta içini yakar insanýn.. kaçýnýlmaz son sanýrsýn; 'her güzel þey bitermiþ' tadýnda.. kandýrýrsýn kendini bu cümleyle, avunursun ömrünce.. hayata son kez kaparken gözlerini, hatrýna gelir yine; bir sonbahar yapraðý gibi düþer gözlerinden ayrýlýk sessiz, hüzün dolu..