Bazen bir türkü, bir ýslýkta saklanmýþ bir ezgi bozuyor odamýn sessizliðini... bir þiirle bölüþüyorum yüreðimi, kendimle konuþuyorum, sustukça özlemler çekiyor ipimi. Her sabaha yeni umutlar ekiyorum sürgün versin diye.... gözlerim asi! Uykularýn peþinden koþup terledikten sonra yorulup yýðýlýyorum bir kenarda ve rüyalarda avutmuyor artýk.... sabah oluyor bir telaþla akþam ektiðim umutlarý arýyorum yine ve her sabah kurumuþ yapraklar topluyorum etraftan...

Neden sonuç iliþkisi kurmaya çalýþýyorum yalnýzlýðýma, sonuçta yalnýz olduðum mutlak gerçek ama bir türlü nedenlerini bulamýyorum kim bilir belki de kabullenemiyorum, bir el arýyorum tutunmak için hayata, bana kalan; sadece adý var aþkýn dudaðýmda... ellerim sigara ve kahve dolu kupa arasýnda ekspres seferler düzenliyor, içimden gülümsüyorum bu halime, ve birden aðzýmdan çýkýveriyor, git gel Konya altý saat!! Galiba deliriyorum!! Bir türkü geliyor aklýma, körfezden hafif bir rüzgar esiyor, yüreðime dokunuyor... sonra bir dize... Bir kenara not alýyorum;

Sus deniz!
Daha söyleme o türküyü
Çoktan gitti karagözlü kýz....


Kitaplar okuyorum, doktor tavsiyesimiydi hatýrlamýyorum ama yalnýzlýða iyi geliyor, birþeyler karalýyorum, sonra beðenmeyip çöp kutusuyla basketbol oynuyorum, ...ve son saniye top ümitin elinden çýkýyor gidiyor gidiyor hoppp, bu maçý da kaybediyorum.... suratým asýlýyor, neler kaybettiðimi düþünüyorum kazandýklarýmý hatýrlamýyorum bile. Ýnsan yaradýlýþý gereði kazandýklarýný deðil kaybettiklerini hatýrlar hep, kazançlarýn kýymeti anlýktýr, kaybettiklerinin acýsý uzun sürer... diye bir tespitte bulunuyorum, ne yazýk! tersini savunacak ya da destek çýkacak kimse yok etrafta...

Kitaplar kesmediði vakit bilgisayar baþýnda yüzünü görmediðim, sesini duymadýðým ama yüreðini hissettiðim dostlarla devam ediyorum okumaya, en çok okumayý sevdiðim þiir galiba bu;



***** “Beni kucakla Ýzmir
Bugün çocukluðum balonlar kadar renkli deðil
Kurþunu olmayan silahlarla,
Ýntihar provalarý yapýyorum
Ve sancýlarýný çekiyorum,
Ertelenen sevgilerin...”

beni alýp çok uzak bir geçmiþi yaþatýyor yeniden...
beni alýp kentin en yüksek tepesine götürüyor... altýmda þehr-i izmir... aklýmda neþeli günler... vapurda çay içerken buluyorum kendimi. Birden yanýmda hatýrlamadýðým yüzler, sonra Alsancakta eski sevgililerle adýmlýyorum kaldýrýmlarý, dostlarýmla meylere vurup, baðlamaya dokundurup mýzrabýmý, türküler söylüyorum Bornovada, birden çaldýðým baðlamanýn tellerinde boðuluyorum, mýzrabým mýzrak olup kalbimi deþiyor, bir sarsýntý! Alsancakta yere yýðýlýyorum, ellerini tuttuðum sevgili nereye kayboldu... deniz kuduruyor o an, vapur sulara gömülüyor(kabus).... kendime geldiðimde yine yalnýzlýðýmdan küf tutmuþ odadayým....

bu kente ilk geldiðim günü düþünüyorum... ne çok hayal getirmiþim bavulumun içinde.... ve ne çok hayal kýrýklýðý bana kalan... bu þehirde ne kadar çok þey býrakmýþým... ve ne kadar çok büyümüþüm, ne çok öðrenmiþim hayatý ve ne az tecrübe edinmiþim yine de...

çocukluðum! Hangi sokak arasýnda kaybettim seni... aþk hangi çýkmaza girdin de kaybettin yolunu...
radyoyu açýyorum, açmasaydým dedirtecek kadar içten bir türkü... “yeter yeter söyleme, söyleme artýk/ kelimeler kanatýr yarayý/gözlerin anlatýyor/mutlu aþk yoktur, yoktur....” galiba diye geçiriyorum içimden, en azýndan benim için diye devam ediyorum; mutlu anlarým oldu elbette de, þarkýyý söyleyen haklý galiba... gidiþini seyrettiklerim geliyor aklýma, artlarýndan bakakaldýklarým, peki sadece onlar mýydý gidenler? Yoksa her gidenle gidiyor muydu bendende bir þeyler... “Mutlu Aþk yoktur”

günler geçiyor yalnýzlýðýmýn orta yerinden, hani tutarsýn bir yerinden hayatýn ve asýlýrsýn yeniden... ellerim boþlukta oysa benim.

galiba þiire dönmeliyim, körfezin sularýna býraksam kendimi bir kez olsun kucaklarmý beni izmir.

***** Pelin Onay'ýn "Beni Kucakla Ýzmir" adlý þiirinden alýnmýþtýr.