Gidemedim...
O kadar çok isterken kaçýp kurtulmayý bir adým uzaðýna düþemedim... Kaldým bu kentin fahiþe kaldýrýmlarýnda, kaldým, bir köþe baþýndan dönünce karþýma çýkman umuduyla....

Hiçbir zaman sevemediðim bu kente þimdi en büyük umutlarýmý yükledim, bekliyorum... Göstermiyorum da kimselere artýk zaaflarýmý, acýmý içime gömdüm, adýný yasakladým dilime... Kimselere söylemiyorum... Yavaþ yavaþ öðreniyorum galiba bu kente ayak uydurmayý... kalpler kýrýyorum durmadan, insanlarý aldatabiliyorum ve en aðýrý da bunlarýn hepsini seni beklerken öðreniyorum, sen gelmedikçe içimde bir þeyleri öldürüyorum ellerimle... Ve anadolu da kokmuyorum artýk...
Doðrularým vardý eskiden hayata dair, aþka dair, senden sonra hepsini sorguya çekiyorum...Yüreðime kilit vurdum, kanlý yaþlarýmý geçmiþte býraktým, sadece seni düþünürken akýtabiliyorum.... Acýmasýz bir oyun oynuyorum kendimle, bir yaným kanýyor bir yanýmda hiç hissetmediðim öfkeler çoðalýyor... Ya büyüyorum, ya ölüyorum bilmiyorum!!...
Bir tek senli anlarým kaldý geçmiþten hatýrladýðým... Seninle dolu olan hiçbir aný unutamýyorum... Ýlk buluþmamýzý; sen giderken yan tarafýnda oturan teyzenin söylediklerini, telefonun diðer ucunda sen sarhoþ, ben bu tarafta karýn aðrýlarý çekerken ki halimizi...Ben ölüyorum dedikçe, senin “ne olur ölme, seni bir daha görmeden ölme” deyiþini, evime ilk geliþini, çalýþma masamda sen okulu bitirmek için çabalarken seni seyredip yazdýðým, tasvirlere taþýdýðým gözlerini, söylediðimiz türküleri, teninde býraktýðým kelimelerimi, gece ay vururken yataðýmýza yüzünde þavkýmasýný... Bir gün gelip bir ayakkabýcýnýn ayaklarýn için “þiir gibi” gibi dediðini söylemiþtin de, ben de sana; “Az söylemiþ senin her þeyin þiir, yazmaya kalksan sadece gözlerin on cilt eder...” demiþtim ya;
þaka deðilmiþ....
Þimdi daha hüzünlü Osman Kibar kavþaðý, seni her sabah karþýladýðým ve her akþam zoraki yolcu ettiðim o durak daha hüzünlü, içimde isterik bir sýzý, kulaklarýmda hala sesinin týnýsý “aþkýýmm”...
Türkülerini söylüyorum her gece hala ayný yerde, etrafýmda o eski kalabalýk yok artýk, seninde tanýdýðýn birkaç eski dost, onlarý terk edemediysem sebebi yine sensin. Ardýndan bana kalan miraslarýn onlar!
Gidemedim iþte...
Kaldým soluk aldýðýn bu kentte, kaldým... Havaný solumadan yaþayamazdým...
Üzülür müsün bilmiyorum, üzülmeni de istemiyorum ama her gece odamda þiiri içki, seni meze yapýyor, þerefine can veriyorum...
Bu aralar en çok ölümü düþünüyorum, kaç kere azraille dalga geçtiðimi ve bir daha ki sefere aldatýp aldatamayacaðýmý bilmiyorum... Seninleyken hiçbir þeyden ve hiç kimseden korkmayan ben kendimden bile korkuyorum artýk... Ve içimdeki bu öfke... Büyüdükçe büyüyor özlemin içimde...
Yetiþ! Kurtar beni bu amansýz sýzýdan,
Yetiþ! Ýçimdeki çocuðu boðup öldürmeden önce, adýna yazdýðým þiirler yetim kalmadan, anam aðlamadan önce...
Ellerinden vazgeçtim de! Gözlerini esirgeme benden...