Her ölüm erkendir

Her ölüm erken ölümdür, her bir ölüm haberiyle titrer içimin telleri.
Ramazan’a baþladýðým ilk gün sahur sofrasýnda hanýmla, “Ýnþallah Ramazan’da kimseler ölmez, bu sýcak havalarda taziyeler çok zor olur” þeklinde konuþmuþtuk aramýzda. .
Ama insanýn her dediði ve dilediði çýkmýyor ki. Mukadderat aynen iþliyor ve hiçbir güç engel olamýyor.
“Ýnþallah Ramazan’da kimseler ölmez…” demiþtik ya… Henüz Ramazan’ýn ikinci gününde Mehmet Tayfun’un muhtereme babasý vefat etti. Üçüncü gününde, -akrabalarýmýzdan- Mehmet Yaban…
Kim bilir Ramazan’da daha kaç ölüm haberiyle sarsýlacaðýz...
Sahi þöyle bir derin düþündüðümüzde bu dünya hayatý ne kadar basit geliyor deðil mi? Bir ayda bilmem kaç kiþi dünyasýný deðiþtiriyor. Bir yýlda…(hesabý bellisiz…) Ve bu ölüp gidenlerin her biri de düne kadar bizimle yaþayanlar, bizimle yiyip içenler ve bizim gibi dünya kaygýlarý olanlar. Doðrusu insanoðlu, -ölüme inandýðýný söylediði halde- hiç ölmeyecekmiþ gibi bu dünyaya meftun. Ahiret kaygýsýndan çok dünya kaygýsýyla yatýp kalkýyoruz. Her ne kadar ‘ölüm var, biz de öleceðiz’ diyorsak da aslýnda hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþýyoruz.
Ölmeyecekmiþ gibi yaþýyor ve ölmeyecekmiþ gibi dünya için çýrpýnýp duruyoruz.
Ben, bu bir iki gün arasýndaki taziyelerde bunlarý tefekkür ettim…
Mehmet Tayfun’un babasýnýn taziyesinde otururken, babasýnýn siluetini gözlerimin önüne getirdim. Zayýf, çelimsiz bir görünümü vardý ama dinçti düne kadar. Doksan yaþýný aþmasýna raðmen kendinden emin bir zinde duruþu vardý…
Þimdi diyeceksiniz ki Mehmet Tayfun’da kim?
Tayfun; Orduzu Taþpýnar Mahallesinde mukim, okuldayken sýnýf arkadaþýmdý benim. (Ýlerde bir yazýmý -hatta bir kaçýný- sýrf bu konuya ayýracaðým. “Bahçebaþý Lisesi’nde ilk mezun öðrenciler”) Þimdi Orduzu Belediyesinde çalýþýyor… Tayfun” denilince aklýma ilk evliliði gelir onun. Çünkü biz daha ‘çocuk’ denilecek yaþtayken Tayfun evlenmiþti. Kendisi þimdi iki evli… Sanýrým torun sahibi de olmuþtur. Muhakkak torun sahibidir çünkü bizim Ali Güner ondan çok sonra evlendi, Ali’nin þimdi -maþallah- torunlarý var (Neyse; bu konulara baþka bir zaman deðinelim…) Þimdi buradan bir kez daha sevgili Mehmet Tayfun’umuza sabr-ý cemil niyaz ederek babasýna rahmet diliyorum.
Bir de “Mehmet Yaban vefat etti” demiþtim.
Mehmet Yaban’ýn taziyesinde baþka þeyler tefekkür ettim. Ona iftardan sonra gitmiþtik. Oraya gidene kadar yatsý/teravih namazý da geçmiþti. Evleri Malatya merkez köylerinden Karakaþ Köyünde… (Orasý Karakaþ mý, tam bilemeyecem ama Çaydalar iþte.. Biz oraya “Çay” diyoruz, Çayda oturuyorlar/Karakaþ Çayý.
Mehmet Yaban benden hep bir fakr-u zaruret hayatý çaðrýþýmý yapmýþtýr. Çünkü kendisi gerçekten fakr-u zaruret içinde yaþamýþ ve hayata da o þekilde gözlerini kapamýþtýr.
Yýllarca “rençperlik” dediðimiz baþkalarýn topraðýný çok cüzi bir emek karþýlýðýnda ekip biçerek geçinimini saðlamýþlardýr. Ancak bu son on-onbeþ yýllarý arasýnda çok çalýþmalarý sonucu küçük bir toprak parçasý sahibi olarak, en son oraya (Karakaþ Çayý’na) yerleþmiþlerdir.
Oysa Mehmet’le biz þöyle bir 18 yýl önce Kendirli köyünde komþu idik. Her birimiz bir baþka “aðanýn” bahçesine bakardýk. (Evet, evet yanlýþ duymadýnýz bu fakir, yýllarca bahçývanlýk da yapmýþtýr.)
Fakirlik hepimizin kapsýndaydý ama Mehmet Yaban’ýnki yüzüne nüksetmiþti fakirlik. Hatta vücudunun tüm zerresinde okunuyordu. Duruþu ve yürüyüþüyle “fakir fakir” diye alarm veriyordu.
Belki de onun için taziyesinde çok duygulanmýþtým.
‘Bu saatlerde kimseler olmaz garibimin taziyesinde’, diye düþünmüþtüm ancak yanýlmýþým. Geç saatler olmasýna raðmen taziyesi çok kalabalýktý Mehmet’in. Aþiret komple oradaydý. Ben de bedenen oradaydým ama ruhen Mehmet’le komþu olduðumuz ancak gözümün görmek istemediði þu kahrolansýca Kendirli Köyündeydim. Mehmet’in elinde kazma kürek sabahtan akþama kadar ya bahçe suvarýyor ya da bel veya bilemedim bahçenin neresini kazýyor. Ben de çalýþýyordum ama Mehmet kader asla çalýþamazdým. O kendini topraktan bir parçaya dönüþtürmüþtü adeta. Bir gün bahçede olmazsa Mehmet, o gün o bahçede büyük bir eksiklik olur. Ya da Mehmet’e böyle inandýrmýþtý -uyanýk ve de kurnaz- bahçe sahibi…
Mehmet saf, Mehmet iyi niyetli, Mehmet içten kaçma ya da az çalýþma nedir bilmez. Gücü ne kadar, o kadar çalýþýr Mehmet…
Acaba, kalp krizi ondan mý dersin? Yani zamanla çok çalýþýp bedenini hor kullandýðý için midir?
“Hýh!” Sanmýyorum…
Mehmet geçen yýl bu zamanlarda, yine Ramazan’da, gencecik, evli bir oðlunu topraða vermiþti. Ondan önce de kardeþini. Oðlu, Ramazan’ýn bitmesine yani bayrama 3 gün kala, çalýþtý inþaatta elektrik akýmýna kapýlarak feci þekilde can vermiþti. Mehmet o vakit bu acýya dayanamamýþ kalp krizi geçirmiþti ve günlerce hastanelerde yoðun bakýmda kalmýþtý.
Sonra…
Sonrasý aradan bir yýl sonra, bu kez da Ramazan’ýn üçüncü gününde ikinci bir kalp krizi ile bu geçici dünyaya elveda dedi, gitti…
Mehmet gitti gitmesine de, geridekiler ne olacak?
Aslýnda hep böyle sorarýz ancak Allah herkesi rýzkýyla dünyaya göndermiþtir.
Uzatmak istemiyorum; Mehmet’e tekrar Allah’tan rahmet çocuklarýna ve yeðenlerine, özellikle de geride tek kalan kardeþi Þeyho Yaban’a sabr-ý cemil niyaz ediyorum.
Evet, her ölüm erken ölümdür, her bir ölüm haberiyle titrer gönül tellerim.
Elbette ki bizler de bir gün o “ölüm þerbetinden” içeceðiz. Ancak ne zaman nasýl ve nerde?
Her nerede ve nasýl olursa olsun, Allah Müslüman olarak canýmýzý alsýn.
Allah’ým, son nefesimde Müslüman olarak canýmý al…
Amin Amin Amin…