eller ne tuhaf dedi…


kavuþurken buluþur
ayrýlýrken buluþur
zaman çalýyorken gelincikler
ne çabuk da buruþur …

elifba’nýn sonuna gelmiþ
sevincinde minik týrtýk
ezberindeki sayfa yýrtýk
eller ne kolay da yýlýþýr
oysa, elif der gibi baþladýk

hükmürrâ’nýn dimaðýndaki tadý
kururken damaðýnda
kâlkalesi düþmüþ hece kadar suçlu
bir yudum su kadar masum
eller ne tuhaf dedi
iki de bir belimle konuþur

……


sana meltemler biriktirdim dizlerimde
memeleri var gibi, taze
güveleri var gibi sesli
ninni bebek, ninni
bir eylül akþamýnda koþar gibi yorgunsun farz et
susamýþ gibi öp bileklerimi
susma
eylül’ü anlatýr gibi sövüþ benimle
þubat’ta üþür gibi seviþ
dinle martý çýðlýklarýný
kilitbahirde kale gibi dayan
ida’da orman gibi uyan
sorma
koynumda bir çiyandý sensizlik
tüylerimle oynayan
susma
eller ne tuhaf de
nasýr duvarlarýnda kaybolan ….

ellerini ver bana
bir uçurum düþümlük
çýðlýðýmý tut
ellerini vur bana
bir aðýtlýk
topraðýmý ört
ellerini yor bana
bir ömürcük
adýmý unut
sevdiceðim de bana
bir kerecik
…

oysa unutuveriyorum seni
týrnaðýmýn altýna battýðýnda küçük bir kýymýk..