Bandýrma’dayým.. Doðduðum, doðup büyüdüðüm ve ilk kez hayata dair bir þeyler düþünmeye baþladýðým kentteyim tekrar. Biraz umutlu, sanki biraz mutlu ama yine de buruk bir kaderin etkisinde kalarak ve biramdan hafifçe yudumlayarak, bu sýcacýk öz sohbetin ilk tümcelerine kelimeler karalýyorum esin perisinden yoksun..
Dolaþtým bugün sahil kenarýndan etraflýca limaný..Güzelleþtirme adýna mahvolmaya yüz tutmuþ eski hatýralarým. Nerede þimdi o güzelim livatya, ah nereye gitmiþ acaba..
Plajý olmayan. Bandýrma’nýn tek denize girilebilir yeriydi orasý. Lakin kapitalist güçlerin, gözlerini hýrs bürümüþ þekilde daha fazla kar uðruna hunharca saldýrýþlarý karþýsýnda daha fazla direnememiþ ve zehirli atýklarýn bataklýðý haline gelmiþ o güzelim hatýralar..
Küçükken arkadaþlarla yüzmeye kaçardýk livatyaya.. Her ne kadar ilk kulaçlarýmý Erdek’te attýysamda, su üstünde kalmayý baþarabildiðim ilk yerdi livatya. Bir de sünnet arabalarýnýn vazgeçilmez ziyaret yeriydi burasý ve her sünnet çocuðu gezi turunun ringinin buradan yapýlmasýný isterdi. En nihayetinde bizimde sünnet arabasý turumuzun dönüþü buradan yapýlmýþtý..
Yine birgün bisikletlerle livatyaya kaçmaya karar verdik. Hava çok sýcak ve artýk top oynamaktan bunalmýþýz. En güzel aktivite denize girmektir dedik bizde. Ama evdekilerin haberi yok, söylesek izin vermeyecekler biliyoruz. Gezmeye diye çýktýk bizde ve peynir ekmek hazýrlayýp çantamýza koyduk, tuttuk o meþhur livatyanýn yolunu maceraperest duygularla..
O gün çok eðlenmiþtik gerçekten ama daha fazla geç olmadan eve dönmeliydik. Aksi halde evdekiler merak edebilirlerdi. Tabi birde denize gittiðimizi anlamamalarý gerekiyordu. Bunun için tamda babamýn iþe, annemin de komþuya gittiði bir aný seçtim eve dönmek için. Eve geldiðimde kimse yoktu. Bu güzel bir haberdi. Hemen ön bahçedeki saksýnýn altýndan anahtarý alýp kapýyý açtým ve dosdoðru terasa çýktým. Güneþte ýsýnmasý için koyduðumuz su bidonlarý vardý terasta. Ýki bidon suyla oracýkta duþ alýverdim ve bidonlarýda soðuk suyla doldurdum anlaþýlmasýn diye.
Her neyse birkaç saat sonra gelen annem þüpheli gözlerle bakýyordu bana. Nedenini bilmiyordum ama terastaki anormal durumu anlamýþtý sanki. Çünkü duþ aldýðým yer kurumamýþtý ve bana suyla ne yaptýðýmý sordu. Duþ aldýðýmý itiraf ettirene kadar diretti ve sonunda istediði oldu. Duþ aldýðýmý öðrenince de denize gittiðimden þüphelenmesi kadar doðal biþey olamazdý. Durup dururken neden duþ alayým ki ben ki öyle bir huyum da yoktur hani.. Ne kadar inkar etsemde sonuçta yýllarýn tecrübesi annemden delilleri saklayamadým. Hani denize girdikten sonra týrnakla kollarýnýzý kaþýr gibi çizerseniz tuzlar ortaya çýkýverir ya, annemde bu tekniði uygulayýp bir dedektif edasýyla denize kaçtýðýmý aþikar etmiþti. Bu yüzden denize gittiðimi de itiraf etmek zorunda kalmýþtým ve annem çok kýzmýþtý. Durumu babama da anlatýnca artýk o psikolojik baskýdan olsa gerek, livatyaya son gidiþim olmuþtu..
Ýþte o gün bugün tam 13 yýl olmuþ dostlar..

Ulaþ Tuzak