Ölemiyorum...
Ne kadar hýçkýrsam, aþkýn lahzasýnda avunup zemheriyi ruhumda yaþasam
Sessiz ve sakin bir hal ile hakikatin lehçesinde gönlümü arýndýrsam ve aðlasam
Aklýmýn kemaliyetini yaþasam, fikrimin suskun çýðlýðýný irfan vecdiyle anlatsam


Bir deðilim, iklik içinde nefesleniyorum...
Sinemi ihata eden ayrýk otlarýndan bilmem ki niye hakkýyla temizlenemiyorum
Kalbimin masum sedasýný dinleyemiyorum, ruhumun hicranýný hiç yenemiyorum
Hüzünle yaþýyorum, umutla yeniden baþlýyorum,hali fakirliðimi anlayamýyorum


Sol yaným aðrýyor ve çok acýyor...
Melalim þehredilmekten korkuyor, aklým durmadan sual ediyor, kalp zikrediyor
Kuruyan dereler, ummana gönül baðlayan çehreler yoruluyor ve bizar oluyor
Zaman durmuyor, nefes müddetini soruyor, hayat demek ki böyle vefasýz diyor


Gözlerim sessizce boþalýyor...
Umudun diriliþini ve filizlenerek serpiliþini merak ediyor, hasretle onu bekliyor
Dile gelen söylenmiyor, sükut etmek daha evla geliyor ve hikmetini merak ediyor
Ne söylesem ve gönlüm için kör kuyularý yad ederek sabrý nefeslensem az geliyor


Ah yolun yolcularý diye seslenesim geliyor...
Sonra vazgeçiyorum, sineme iltica ederek derdin sahibi kim ki diye nefesleniyorum
Bazen Yunusu, bazen susuz kalan yolcuyu, bazende sualer içine dalýyor, anýyorum
Aþk adýna ne varsa ve kul olmak için sevda ruhum için abad olan narsa diliyorum


Anlamadýðým ve fakat gönlümde yaþadýðým...
Serabýnda gülün lahzasýnda firkatine uzandýðým, ülfetiyle dem aldýðým aþk haksa
Ýradem ve aklým, sineyi umudumda ki yakarýþým, dinmeyen yakarýþým bir farksa
Hakikatin zerkinde, iflah olmam için gönlüme inþirahý yaþatsýn, kalbim anlaþýlsýn



Mustafa CÝLASUN